Του Παρασκευά Αρσενίου
Ο υπουργός υγείας κ. Γεωργιάδης στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου αναφέρθηκε στην ανάγκη κτιριακής αναβάθμισης των νοσοκομείων Ρόδου και Λέρου καθώς και των κέντρων υγείας της περιφέρειας.
Ειδικά για το νοσοκομείο Ρόδου ο κ. υπουργός αναγνώρισε την αφόρητα πιεστική έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού δεσμευόμενος στην άμεση πρόσκληση για στελέχωσή του με 50 νοσηλευτές. Αναγνωρίζοντας δε την μεγάλη ταλαιπωρία των ασθενών να ταξιδεύουν στην Αθήνα για να υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία, ανήγγειλε την απόφασή του να υπάρξει ακτινοθεραπευτικό κέντρο στο νησί στελεχωμένο με το κατάλληλο προσωπικό ώστε να σταματήσει η ταλαιπωρία των ασθενών με καρκίνο και κατά τις εκτιμήσεις του θα είναι έτοιμο μέσα σε 2,5 με 3 χρόνια.
Αναφερόμενοι στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, στα προβλήματα του και στην προσφορά του, ουσιαστικά είμαστε αναγκασμένοι να “παίζουμε σε ξένο γήπεδο”.
Η προσεκτική παρατήρηση δείχνει ότι κατ’ επίφαση μόνο υπηρετεί τις υγειονομικές ανάγκες των πολιτών της χώρας μας. Ουσιαστικά και με ασφάλεια μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπηρετεί συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιών και “ανάγκες” των πολιτών.https://youtu.be/rxtXlgWCUxE?si=a8t6bLy7qj_k8cZZ
Αλλά έστω και έτσι, μπορούμε να δούμε εύκολα ότι το ΕΣΥ έχει συγκεντρωτικό χαρακτήρα, με νοσηλευτικά ιδρύματα στις μεγάλες πόλεις και μάλιστα σε αυτές που γειτνιάζουν με την πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα.
Η περιφέρεια της χώρας βρίσκεται στο περιθώριο του κυβερνητικού ενδιαφέροντος.
Ο ίδιος ο υπουργός υγείας αναφέρθηκε στην ταλαιπωρία των καρκινοπαθών συμπολιτών μας, όταν είναι αναγκασμένοι να ταξιδεύουν από την Ρόδο στην Αθήνα για να υποβληθούν σε ακτινοβολίες.
Η αναφορά αυτή του κ. υπουργού υγείας θα λέγαμε ότι είναι η καλή περίπτωση. Όμως φαίνεται ότι η σχέση των πολιτών της περιφέρειας και ιδιαίτερα της παραμεθορίου με τον κορμό της χώρας σε κάποια θέματα όπως στην κάλυψη των διατροφικών και άλλων αναγκών τους είναι χαλαρή και χαλαρώνει όλο και περισσότερο. Οι κάτοικοι του Καστελόριζου και όχι μόνο, για παράδειγμα, τείνουν να εξυπηρετούνται από την γείτονα χώρα.
Η ανικανότητα θα ήταν ο ηπιότερος και καλοηθέστερος, κατά την γνώμη μου, χαρακτηρισμός όλων των κυβερνήσεων.
Νιώθουμε κορεσμένοι από τα κυβερνητικά “Θα”, τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες έργων και μάθαμε να ρωτάμε σε αυτές τις περιπτώσεις ποιοι θα βολευτούν και ποιοι θα ωφεληθούν από την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Το σύστημα δημόσιας υγείας μπορούμε να ισχυριστούμε με ασφάλεια ότι υπονομεύεται και απαξιώνεται συστηματικά, με παραλήψεις, αδιαφορία, ασυδοσία και καταχρηστικές πρακτικές.
Η υποστελέχωση των θεραπευτικών ιδρυμάτων είναι εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια επιτηδείων ταγών που νέμονται “κληρονομικώ δικαιώματι” την εξουσία και τον πλούτο του τόπου μας.
Εύλογα θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος “μπορούν και πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν αλλιώς;”
Θα λέγαμε με πλήρη δόση αλήθειας ότι είναι θέμα άσκησης ευθύνης του πολίτη.
Συνηθίσαμε να αυτοαποκαλούμαστε πολίτες. Είναι άραγε αληθινός ο προσδιορισμός αυτός;
Λέγεται ότι ο πολίτης μετέχει κρίσεως και αρχής, δηλαδή κρίνει–ελέγχει και άρχει.
Ο σοφός μας πρόγονος, ο Σόλων, λέγεται να είπε “”άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει”, δηλαδή εάν μάθεις να διοικείσαι θα μάθεις αληθινά να διοικείς1.
Σίγουρα η εμφάνιση του πολίτη θα σημάνει την αρχή του τέλους όλης της δυσαρμονίας στον πολιτειακό βίο μας και την εγκατάσταση και λειτουργία της Δημοκρατίας.
1 Δια-οικώ! Ο Δία, αυτός που Δημιουργεί διαιρώντας, μερίζοντας το Ένα, δια-τί, ο λόγος, η αιτία, ο σκοπός, ο στόχος, το αποτέλεσμα-δημιούργημα.