Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Αποτελέσματα έρευνας έφεραν στο φως της δημοσιότητας η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας και το Ινστιτούτο Εργασίας, έπειτα από μελέτη η οποία διεξήχθη σε σύμπραξη με την εταιρία Alco.
Στόχος της έρευνας ήταν η παρουσίαση στοιχείων αναφορικά με τις εκπαιδευτικές δαπάνες που αντιμετωπίζουν τη σήμερον ημέρα οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα και πώς αυτές διαμορφώνουν το οικογενειακό τους εισόδημα.
Μάλιστα, σχετική ανακοίνωση αναφέρει τις κοινωνικές περιστάσεις στο πλαίσιο των οποίων πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη έρευνα και αφορούν κυρίως την αύξηση τιμών σε προϊόντα αλλά και υπηρεσίες. Ακόμη, στην ανακοίνωση γίνεται αναφορά για νέες δημόσιες εκπαιδευτικές πολιτικές που απασχολούν τον δημόσιο λόγο, χωρίς όμως αυτές να υπολογίζουν τα οικονομικά ζητήματα που θα προκύψουν από την εφαρμογή τους.
Η ολοκλήρωση της έρευνας έδειξε πως τα έξοδα των εργαζομένων σε φροντιστήρια και στη διδασκαλία ξένων γλωσσών επιβαρύνουν τα νοικοκυριά τους με τους ίδιους να δηλώνουν πως οι υπηρεσίες αυτές έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, ζητώντας βοήθεια από το συγγενικό τους περιβάλλον. Πιο συγκεκριμένα, το 49% καταβάλλει το μηνιαίο ποσό των 500 ευρώ, ενώ το 30% αυτό των 750 ευρώ, ποσό που σχεδόν ισοδυναμεί με αυτό του κατώτατου μισθού. Επίσης, οι απαντήσεις των συμμετεχόντων κατέδειξαν την ύπαρξη κοινωνικών αλλά και εκπαιδευτικών ανισοτήτων που απορρέει από τα χαμηλά και υψηλά μηνιαία εισοδήματα των εργαζομένων.
Ιδιαίτερα, η ΓΣΕΕ υπενθυμίζει τα ευρήματα της Eurostat που δείχνουν τη χώρα μας να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναφορικά με τα οικογενειακά έξοδα που απαιτούνται για την κάλυψη δαπανών της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Τέλος, η ΓΣΕΕ τονίζει πως η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος της Ελλάδας είναι τέτοια που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δαπανών, προτείνοντας πως κάθε νομοθετική παρέμβαση θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη όχι μόνο τα έξοδα που θα επηρεάζουν τον εθνικό προϋπολογισμό αλλά και αυτά του οικογενειακού.
Από τη μελέτη αυτή, καθίσταται σαφής η ύπαρξη χαμηλού επιπέδου της δημόσιας παιδείας που αναγκάζει τους γονείς να προσφεύγουν στην ιδιωτική παιδεία, έτσι ώστε να παρέχουν τη καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στα παιδιά τους.
Αυτή η κατάσταση οδηγεί τα νοικοκυριά σε οικονομικά αδιέξοδα με καταστροφικές συνέπειες για την ίδια την οικογένεια και κατ’ επέκταση για ολόκληρη την κοινωνία, όπως ενδοοικογενειακή βία και διόγκωση κοινωνικών ανισοτήτων, καθώς οι γονείς πολλές φορές προχωρούν σε περικοπή δαπανών, που οφείλεται στην διακοπή ιδιωτικών εκπαιδευτικών υπηρεσιών.
Σε αυτό το πρόβλημα βεβαίως προστίθεται και αυτό της στέρησης ελεύθερου και δημιουργικού χρόνου που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι μαθητές, εξαιτίας των αυξημένων δραστηριοτήτων που καλούνται να φέρουν εις πέρας στα πλαίσια της ιδιωτικής τους εκπαίδευσης.
Χρόνια τώρα, γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές παλεύουν με μια πολυπαραγοντική εξίσωση οξύμωρου χαρακτήρα – ακριβή δωρεάν παιδεία – ζώντας σε μια χώρα που διοικείται από αντιφατικές δηλώσεις κυβερνώντων όπως “θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μην φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε ό,τι χρειάζεται” (βλ. Μητσοτάκη σε θέματα ελληνοτουρκικών), αλλά και “αυτό που έλεγε το εξώδικο δεν ήταν ότι ο σιδηρόδρομος δεν είναι ασφαλής, αλλά έλεγε ότι υπάρχουν ζητήματα ασφάλειας” (βλ. Καραμανλή στο θέμα των Τεμπών).
Όσο η παιδεία αυτής της χώρας θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να παντρέψει έννοιες αντικρουόμενες μεταξύ τους, τόσο οι κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες θα βάζουν τους πολίτες να συγκρούονται σαν δύο τρένα που ετοιμάζονται για μετωπική.
Μια χώρα σαν την Ελλάδα που η ιστορία της έχει αποδείξει τη σπουδαιότητα της παιδείας στην καλλιέργεια των πολιτών με ήθος, αρετή, ανδρεία, αλήθεια και φρόνηση, δεν μπορεί να κυβερνάται από δηλώσεις οξύμωρες που φυλακίζουν τη νόηση του πολίτη στη σπηλιά του Πλάτωνα.
Επομένως, γεννιέται η ανάγκη αναδιάρθρωσης της παιδείας που θα είναι εξ’ ολοκλήρου δωρεάν μέσα από μια γενναία χρηματοδότηση, παρέχοντας τις κατάλληλες κτιριακές υποδομές (εργαστήρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, γήπεδα, αίθουσες μουσικής διδασκαλίας, θέατρα κλπ) και όχι μόνο (βιβλία, γραφική ύλη κλπ), έτσι ώστε να αναδεικνύονται τα ταλέντα του μαθητή, διαμορφώνοντάς τον σε πραγματικό και ενεργό πολίτη.
“Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’αγαθά φέρει” (Η παιδεία, όπως η εύφορη γη, φέρνει πάντα τα καλά) αναφέρει ο Σωκράτης. Κι εφόσον ως πολίτες το δίκαιο και το καλό επιζητούμε, καιρός να στρέψουμε την προσοχή μας στην παιδεία. Άλλωστε, το χρωστάμε στα παιδιά μας.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ