Της Ντάσιου Μαρίας
Ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Βασίλης Κικίλιας προχώρησε πρόσφατα στην αγορά ενός διαμερίσματος. Το εν λόγω ακίνητο είναι αξίας περίπου 1,2 εκατομμυρίων ευρώ και βρίσκεται σε μια από τις πιο ακριβές συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, πολύ κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο και στο Μέγαρο Μαξίμου.
Για άλλη μια φορά μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός φίλου, αγωνιστή της ζωής: “Όταν ακούς στην τηλεόραση τους πολιτικούς να μιλούν για ευημερία και ανάπτυξη, να ξέρεις ότι μιλάνε για τους εαυτούς τους, όχι για εμάς τους πολίτες που αντιπροσωπεύουν.” Παρατηρήστε το και θα δείτε το πόσο δίκιο είχε! Τα γεγονότα αυτό αποδεικνύουν.
Στην Ελλάδα, όπου πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού δηλαδή πάνω από το 25% βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και για την ακρίβεια (με βάση τα στοιχεία του 2023) 2.658.400 άτομα κινδυνεύουν να φτάσουν στα όρια της φτώχειας, οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να πλουτίζουν. Φτάνει να δούμε τα πόθεν έσχες των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων για να αντιληφθούμε την ακραία κατάσταση που βιώνουμε στην χώρα μας.
Στο ένα άκρο βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα να αυξάνουν συνεχώς τα εισοδήματά τους και την ακίνητη περιουσία τους. Στο άλλο άκρο έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να χάνουν την πρώτη τους κατοικία, η πλειοψηφία των υπολοίπων να κατοικεί σε μικρά σπίτια με τεράστια ενοίκια και ένα ποσοστό να είναι άστεγοι.
Δεν χρειάζεται υπερανάλυση για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στην πατρίδα μας. Αυτοί που διοικούν και ψηφίζουν νόμους ανήθικους, δυναστευτικούς και απάνθρωπους, ευημερούν. Και από την άλλη αυτοί που διοικούνται, μοχθούν, κοπιάζουν και παράγουν, ίσα ίσα που επιβιώνουν.
Αυτά τα άκρα τα έθεσε με την στάση του το πολιτικό καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια. Τα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους, δηλαδή τα κομματικά στελέχη, λειτουργούν για το δικό τους συμφέρον και όχι για το συμφέρον των πολιτών. Έτσι παίρνουν απόσταση από την ίδια την ουσία του λόγου ύπαρξής τους. Υποτίθεται ότι υπάρχουν για να προσφέρουν στους πολίτες την τάξη, την ευημερία, την ασφάλεια.
Η πραγματικότητα είναι ότι έχουν αποθρασυνθεί τα τελευταία χρόνια και δεν κρύβονται πια. Όμως το σχοινί που κρατάει μαζί τα δύο άκρα έχει τεντωθεί τόσο πολύ και είναι έτοιμο να σπάσει. Θα σπάσει, γιατί η κοινωνία δεν αντέχει άλλο!
Την ισορροπία, ανάμεσα στην δημόσια διοίκηση και στους ανθρώπους, καλούμαστε να την επαναφέρουμε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, παίρνοντας πλέον θέση για την δική μας ζωή, αλλά και των απογόνων μας!
Σε μια δίκαιη πολιτεία, δεν μπορούν να υπάρχουν δύο άκρα. Οι πολιτικοί μας πρέπει να δρουν με γνώμονα την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και όλοι μαζί να απολαμβάνουμε την αφθονία.
Σε μια πραγματική πολιτεία ανθρώπων, όπου ο πολίτης είναι το επίκεντρο, όλοι πρέπει να διαβιώνουμε σε ένα περιβάλλον ισότητας, ισονομίας και ισοκρατίας.
Οι πολιτικοί δεν πρέπει να διαφέρουν από εμάς τους πολίτες, οι οποίοι είμαστε η ουσία. Από εμάς πηγάζει η εξουσία, από την ίδια την ουσία που είμαστε το σύνολο των ανθρώπων.
Άρα πολιτικοί μπορούμε να είμαστε όλοι, διότι ο πολίτης παράγει πολιτική!
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ