Του Ορμάνη Αθανασίου
Η βιομηχανία βρίσκεται σε περίοδο μετάβασης δεδομένου των σύγχρονων επιταγών για βιώσιμη και φιλική προς το περιβάλλον ανάπτυξη. Με το πρόσχημα της κλιματικής αλλαγής, η βιομηχανία ανοίγει δρόμο για βασικες και απαραίτητες πρώτες ύλες ορυκτών για καθαρές τεχνολογίες, που θα συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση της κλιματικης αλλαγής στην Ευρώπη έως το 2050. Για να υλοποιηθούν αυτοί οι στόχοι είναι μεγάλη η ανάγκη σε πρώτες ύλες που όμως αναμένεται να επιφέρουν μεγάλη αύξηση των τιμών.
Το υπέδαφος της Ελλάδος είναι πλούσιο σε ορυκτές πρώτες ύλες, όπως Μαγνησίτη [λευκόλιθο]-Δολομίτη, Βωξίτη- Αλουμίνιο, Χαλκό, Νικέλιο, Μαγγάνιο, Αντιμονίτη, Χαλαζία και πολλά άλλα πολύτιμα μέταλλα και σπάνιες γαίες. Η Ελλάδα, με τον τεράστιο αυτό πλούτο κάτω από τα πόδια της θα μπορούσε να είναι μια ανεξάρτητη και ισχυρή οικονομικά και πολιτικά χώρα, η οποία θα εστίαζε στην ανάπτυξη των πρωτογενών παραγωγικών πηγών και στη συνακόλουθη ευημερία των πολιτών, ενώ θα διαδραμάτιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν αξιοποιούν αυτόν τον πλούτο για να καλύψουν τις ανάγκες των βιομηχανιών της ίδιας της χώρας, αλλά ούτε εξάγουν μεταποιημένο προϊόν ενισχύοντας την ελληνική οικονομία. Έτσι, η κυβέρνηση αρκείται στο ξεπούλημα της πλούσιας κληρονομιάς μας σε ξένους επενδυτές με μηδενικό όφελος για την Ελλάδα και τον Έλληνα πολίτη. Αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς των ανθελληνικών κυβερνήσεων να διατηρούν εξαρτημένη τη χώρα από εξωτερικές δυνάμεις. Ξεπουλώντας τον ορυκτό μας πλούτο, που είναι μία από τις πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, έχει ως αποτέλεσμα να περιορίζονται συνεχώς οι προοπτικές της πατρίδας μας για αυτάρκεια και αυτονομία.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ