Η σημασία της Ολυμπιακής Εκεχειρίας

Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη

Αναμφίβολα, η διεξαγωγή των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων κάθε τέσσερα χρόνια αποτελεί το κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, με αθλητές από όλον τον κόσμο να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τιμήσουν το μεγαλείο της δημιουργικής τους φύσης και ύπαρξης. Στην περίπτωση όμως των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, ισχύει κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Ήδη από τη διεξαγωγή της λαμπαδηδρομίας, ποικίλες αντιδράσεις έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο εξαιτίας της συμμετοχής drag queen στη μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας αλλά και τρανς αθλητών σε ολυμπιακά αθλήματα. Το θέμα όμως δεν σταματάει εδώ, καθώς σε κάποια αγωνίσματα τέθηκε επίσης και το θέμα της διαιτησίας.

Τα περιστατικά αυτά έχουν θορυβήσει τους χρήστες του διαδικτύου και τους θεατές γενικότερα, με όλη την ανθρωπότητα να κοιτάει απορημένη, προσπαθώντας να βρει εξήγηση σε όλα αυτά. Ωστόσο, υπάρχει ακόμα ένα ζήτημα το οποίο όλες αυτές τις μέρες έχει περάσει στα ψιλά γράμματα, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί το επίκεντρο των συζητήσεων αυτών των ημερών.

Το ζήτημα αυτό έχει να κάνει με την εφαρμογή της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, κάτι το οποίο όπως όλα δείχνουν δεν φαίνεται να τηρείται, με αποτέλεσμα να παραβιάζεται ίσως ένας από τους πιο σημαντικούς κανονισμούς των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Ολυμπιακή Εκεχειρία συνιστά έναν θεσμό υψίστης σημασίας, διότι χωρίς αυτόν διακυβεύεται η ομαλή διεξαγωγή των ιερών αυτών Αγώνων. 

Αν ψάξει κανείς την ετυμολογία της λέξης «εκεχειρία» θα διαπιστώσει τη δυαδική της σύνθεση, καθώς δομείται από το «έχω» και το «χειρ». Ουσιαστικά, εκεχειρία σημαίνει «έχω δώσει τα χέρια», συμφωνώντας στον σεβασμό του ολυμπιακού ιδεώδους το οποίο εσωκλείει μέσα του θεμελιώδες πανανθρώπινες αξίες που απαρτίζουν τον άξονα της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης. 

Μέσα από αυτήν την Ολυμπιακή Εκεχειρία διασφαλίζεται η αυτογνωσία των ανθρώπων, διότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ωδή στο γνώθι σ’ εαυτόν, μέσα από την οποία αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητα της ένωσής τους όπως τα κύτταρα που ενωμένα συνθέτουν την αρμονία του ίδιου τους του οργανισμού και τα οποία με ισότητα και ισορροπία δυνάμεων διατηρούν την ομοιόστασή του. 

Η καταπάτηση της Εκεχειρίας διαφαίνεται όχι μόνο στη συνεχόμενη διεξαγωγή πολέμων σε διάφορα μέρη του πλανήτη μας, αλλά ακόμα και στη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός αγώνα στην πυγμαχία γυναικών, ο οποίος διήρκησε λιγότερο από ένα λεπτό, καθώς η ανισότητα που υπήρχε μεταξύ των δύο αντιπάλων, η οποία αφορούσε το ζήτημα της δύναμης ως απόρροια της φυσιολογίας των δύο συμμετεχόντων – της Ιταλίδας Angela Carini και της Αλγερινής Imane Khelif – τερμάτισε την όλη διαδικασία πριν καν ξεκινήσει. Ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα αναδεικνύοντας νικήτρια την Αλγερινή αντίπαλο, με την Ιταλίδα αθλήτρια να αρνείται να «δώσει τα χέρια».

Η άρνηση αυτής της «αγωνιστικής εκεχειρίας», ήτοι χειραψίας μεταξύ των αθλητών ως αποτέλεσμα ενός άνισου – και επομένως άδικου – αγώνα, με τον διαιτητή να σηκώνει το χέρι της Imane Khelif, οδήγησε τους θεατές να σηκώσουν και αυτοί τα χέρια ψηλά, ως ένδειξης απορίας μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός. 

Για να σταματήσουμε όμως να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και αντ’ αυτού να τα δίνουμε ως ένδειξη συμφωνίας, θα πρέπει να αναζητήσουμε και να ζητήσουμε την αξία της λογικής που μέσω αυτής εξασφαλίζεται η αξία της ισότητας των Αγώνων και συνεπώς το ίδιο το δίκαιο. 

Σε αυτό το σημείο μπαίνει η ετυμολογία της λέξης «διαιτητής»: «δια» και «αιτώ», δηλαδή «αιτούμαι τον Δία». Για τους προγόνους μας, τους εμπνευστές των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Θεός Δίας ήταν ο Θεός της λογικής. Επομένως, ο διαιτητής είναι αυτός που ζητά την εφαρμογή της λογικής για την διατήρηση της ισότητας ανάμεσα στα δύο μέρη – αθλητές – που εξασφαλίζει το δίκαιο των Αγώνων, με τους ίδιους τους συμμετέχοντες να δίνουν τα χέρια πριν και μετά τη διεξαγωγή των αγωνισμάτων, αναδεικνύοντας πάντα το θεσμό της εκεχειρίας, το δόσιμο δηλαδή των χεριών που στοχεύει στην ένωση, προάγοντας έτσι την ίδια τη συλλογικότητα.

Ο θεσμός της εκεχειρίας είναι πολύ-επίπεδος και αναγκαίος για την εξασφάλιση της αρμονίας, της αλήθειας και της αρετής μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων. Είναι η ώρα που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί τα χέρια και να συμφωνήσουμε στη δια-τήρηση (τήρηση της λογικής) της αυτογνωσίας μας, η οποία και επιτυγχάνεται όταν οι άνθρωποι αντιληφθούν την έννοια των Αγώνων αυτών, δηλαδή την ίδια την ένωση των δυνάμεων της ισότητας που μας δημιουργούν, μας καθοδηγούν και μας ανελίσσουν.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ