Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Πριν από 105 χρόνια και πιο συγκεκριμένα στις 19 Μαΐου του 1919, πραγματοποιείται η αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός για την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού καθώς αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί την τρίτη και πιο σκληρή φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Η Σαμψούντα (ή αλλιώς Αμισός στα Ελληνικά), πόλη στην νότια ακτή του Εύξεινου Πόντου, έμελλε να συνδεθεί με μια ημέρα που μέσα της θα χωρέσει τις ψυχές 353.000 ανθρώπων, των οποίων οι φωνές ηχούν μέχρι και σήμερα.
Η 19 Μαΐου αποτελεί ημέρα μνήμης αυτών των ψυχών, που εδώ και έναν αιώνα ψάχνουν μια θέση αναγνώρισης στις σελίδες της ιστορίας, καθώς ώντας ζωντανοί, η ίδια τους η θέση ως άνθρωποι δεν αναγνωρίστηκε, αφού ο αναμορφωτής Κεμάλ την εκτόπισε με αδυσώπητη βία στην προσπάθειά του να την εξοντώσει.
Αν και διάφορες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε πόλεις της Ελλάδας τιμώντας αυτήν την ημέρα μνήμης, ωστόσο η διοίκηση αυτής της χώρας αλλά και οι εκπρόσωποί της στην Ευρώπη δεν πραγματοποιούν καμία ενέργεια για διεθνή αναγνώριση της μνήμης αυτής που κουβαλά μέσα της τον αβάσταχτο πόνο και το αίμα μιας γενοκτονίας.
Εν τέλει, αυτό που αποτυπώνεται στις μέρες μας μέσω της διακυβέρνησης αυτής της χώρας είναι μια διαδικασία «αναμόρφωσης» που φαίνεται να θυμίζει εκείνη την αιματοβαμμένη εποχή, αφού περιλαμβάνει την οικονομική εξόντωση των Ελλήνων πολιτών, τη λεηλασία των περιουσιών τους αλλά και τον εκτοπισμό τους από τα πάτρια εδάφη με προορισμό άλλες χώρες για επιβίωση.
Η συνεχόμενη απαξίωση της ιστορίας οδηγεί στην αναπόφευκτη επανάληψή της. Η αναγνώρισή της όμως συνιστά αναγνώριση της ίδιας της αλήθειας, η οποία μεταφέρει όλες τις μνήμες που είναι απαραίτητες για ένα γένος, έτσι ώστε αυτό να συνεχίσει τη δίκαιη πορεία του προς ένα φωτεινό μέλλον. Και αυτή η αναγνώριση δεν θα αφήσει ποτέ ξανά λέξεις σκοτεινές να το συνοδεύσουν (γενό + κτονία) και να σβήσουν τη φωτεινή αυτή διαδρομή του.
Αναγνωρίζοντας το παρελθόν και τους προγόνους μας, αναγνωρίζουμε το μέλλον και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Για αυτό και αποτελεί ανάγκη για μια διοίκηση της χώρας που θα μεριμνά πάντα για την αναγνώριση της ίδιας της αλήθειας. Και αυτό γιατί με τη μέριμνα αυτή, δείχνουμε συλλογικά ως μια μονάδα πολιτών πως είμαστε αναπόσπαστο «μέρος μιας μνήμης» (μέρι-μνα) που ενώνει το τότε με το τώρα, το χθες με το σήμερα για να αναδειχθεί ένα αύριο που θα το περιλούζει για πάντα το φως.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ