της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
9 Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και η Ιταλία τίμησε με εκδηλώσεις τη μέρα αυτή· μια μέρα αφιερωμένη στη συμβολή της Ελληνικής γλώσσας στις επιστήμες, στη φιλοσοφία αλλά και στην καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από αξίες πανανθρώπινες και αναλλοίωτες στα βάθη των αιώνων.
Το Προξενείο της Ελλάδας στο Τορίνο μαζί με τον Ιταλο-Ελληνικό εκπαιδευτικό σύνδεσμο “Microkosmos” αλλά και το Πανεπιστήμιο Roma Tre διοργάνωσαν ποικίλες πολιτιστικές δραστηριότητες, για να αποτίσουν φόρο τιμής σε μια γλώσσα που έθεσε τα θεμέλια του δυτικού κόσμου και αποτύπωσε έννοιες οικουμενικές, όπως αυτές της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης μέσα από τα σύμβολά της.
Η φωταγώγηση του κτιρίου της Μόλε Αντονελιάνα στο Τορίνο με τα χρώματα της γαλανόλευκης, η παρουσίαση ελληνικών χορών και η ανάδειξη της σημασίας ελληνικών λέξεων ήταν – μεταξύ άλλων – οι δράσεις που έντυσαν τη γιορτή αυτή για την Ελληνική γλώσσα.
Και ενώ άλλα κράτη τιμούν τους γλωσσολογικούς – και όχι μόνο – θησαυρούς της Ελλάδας, η διοίκηση αυτής της χώρας αδιαφορεί. Η χώρα που γέννησε έννοιες όπως η Δημοκρατία, η Διαλεκτική, η Ισονομία και η Ισοπολιτεία, ξεπουλάται από τους ίδιους τους κυβερνώντες της, των οποίων οι πολιτικές ενέργειες εναντιώνονται στα ύψιστα νοήματα που κουβαλούν οι λέξεις αυτές. Λέξεις που ενσάρκωσαν οι πρόγονοί μας, ώντας πολίτες με ενεργό ρόλο στα κοινά της πολιτείας τους. Λέξεις που ακούγονται ακόμα και σήμερα σε κάθε γωνιά της γης: Isocracy στα Αγγλικά για την Ισοκρατία, Demokracja στα Πολωνικά για την Δημοκρατία, Logique στα Γαλλικά για την Λογική, Mathematik στα Γερμανικά για τα Μαθηματικά, Harmonie στα Ολλανδικα για την Αρμονία κλπ. Λέξεις που σηκώνουν στους ώμους τους κοινωνίες, που ανασύρουν μνήμες από το παρελθόν, που κινούν τη φύση ολάκερη και μαζί της τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ωστόσο, η διοίκηση της χώρας μας προτιμά να μείνει τούτη η πατρίδα στάσιμη καθώς η πολιτική που ακολουθείται έχει ως στόχο την απαξίωση κάθε ελληνικού στοιχείου σε εγχώριο αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η εξωτερική μας πολιτική, ως επί το πλείστον, δεν προάγει τα συμφέροντα του ελληνισμού, υποβαθμίζοντας παντοιοτρόπως την προσφορά του σε όλο τον πλανήτη και αφήνοντας απ’ έξω την διεκδίκηση των πνευματικών του δικαιωμάτων. Έτσι, μέσα από την πολιτική αυτή, οι λέξεις που γέννησε αυτός ο τόπος παρασύρονται σε ένα παιχνίδι αλλοίωσης των εννοιών τους βλάπτοντας την εικόνα της χώρας μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Για αυτόν τον λόγο, γίνεται επιτακτική η ανάγκη να εμφανιστεί ο ίδιος ο πολίτης και να επαναφέρει νοήματα που έχουν εκλείψει αιώνες τώρα, αποκαθιστώντας την επικοινωνία ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. “Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει”, αναφέρει ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος. Μέσα τους κυλάει η ιστορία, κυλάνε πράξεις ηρώων που δείχνουν πως ο πολίτης γίνεται οπλίτης και τις υπερασπίζεται, καθώς αυτές φέρουν τις θύμισες που χαράζουν μια πορεία προς το μέλλον.
Και όπως αναφέρουν οι Αμερικανοί καθηγητές Victor Davis Hanson και John Heath στο βιβλίο τους “Ποιος σκότωσε τον Όμηρο”, “Τα Ελληνικά εξακολουθούν να είναι το αθάνατο νερό που δίνει ζωή στη μάθηση, ένα δώρο που η απόκτησή του μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που δουλεύει ο νους του ανθρώπου”. Είναι το ύδωρ που ξυπνάει αναμνήσεις. Είναι το φως που φωτίζει το μονοπάτι της ύπαρξής μας. Είναι το ίδιο το Γνώθι Σ’εαυτόν.
Ήρθε ο καιρός που πρέπει να ακούσουμε το ύδωρ αυτό που κυλάει μέσα μας. Να ανοίξουμε τα μάτια και να δούμε το φως που πηγάζει από τα σύμβολα της γλώσσας μας. Και να δείξουμε σε όλο τον κόσμο τι θα πει Αρετή, Αλήθεια κι Αφθονία.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ