Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Στις 24 Ιανουαρίου 2024, η κ. Καρυστιανού, πρόεδρος προσωρινής διοίκησης του συλλόγου πληγέντων δυστυχήματος Τεμπών, κατέθεσε ως μάρτυρας στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής σχετικά με τη “διερεύνηση του εγκλήματος των Τεμπών”. Ένα έγκλημα το οποίο συγκλόνισε το πανελλήνιο σχεδόν ένα χρόνο πριν, το οποίο στοίχισε τη ζωή νέων ανθρώπων.
“Μα θέλει αρετή η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών, αρετές σπάνιες για λίγους.”, ήταν τα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού στην επιτροπή για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, αναφορικά με τις ελλειπείς ενέργειες πολιτικών και δη του τότε υπουργού Μεταφορών κ. Κώστα Αχ. Καραμανλή, που οδήγησε στο θάνατο 57 ανθρώπους και στον τραυματισμό δεκάδες επιβάτες. Η ίδια μητέρα θύματος, και πιο συγκεκριμένα της 20χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, της οποίας το νήμα της ζωής κόπηκε εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023.
Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής της, η κ. Καρυστιανού αναφέρθηκε στην κρατική αναλγησία η οποία τροφοδοτείται από μια σκανδαλώδη ασυλία με κόστος ανθρώπινες ζωές. Η μη ορθή συντήρηση του σιδηροδρομικού δικτύου, οι απαράδεκτες δηλώσεις πολιτικών, η αλλοίωση στοιχείων του δυστυχήματος καθώς και ο λόγος διενέργειας της συγκεκριμενης εξεταστικής επιτροπής ήταν, μεταξύ άλλων, τα θέματα πάνω στα οποία τοποθετήθηκε η μητέρα του θύματος. Επιπλέον, η κ. Καρυστιανού έκανε λόγο για μη τήρηση νόμων στο θέμα των Τεμπών, ζητώντας η ίδια απόδοση δικαιοσύνης που αποτελεί μονόδρομος.
Πώς μπορεί όμως να αποδοθεί δικαιοσύνη όταν νόμοι αντικρουόμενοι μεταξύ τους τη συστήνουν και στέκονται απέναντι στο δίκαιο του πολίτη; Πόσο εφικτή είναι η απονομή δικαιοσύνης σε μια χώρα που η νομοθεσία της εφαρμόζεται κατα το δοκούν, δημιουργώντας μια κοινωνία δύο ταχυτήτων έτοιμη να συγκρουστεί σαν δύο τρένα που τρέχουν στις ίδιες ράγες με αντίθετη κατεύθυνση; Πόσο αποτελεσματική είναι μια δικαιοσύνη της οποίας οι ετυμηγορίες περνούν μέσα από ένα δαιδαλώδες δικαιικό σύστημα που μοιάζει με τρένο καρβουνιάρη; Πώς μπορεί ένας νόμος να τηρηθεί κατά γράμμα, όταν τα ήξεις αφήξεις της νομοθετικής εξουσίας παράγουν τόνους άδικο καθημερινα;
Πολιτικοί και θεσμοί επιδίδονται σε ένα παιχνίδι πινγκ πονγκ ρίχνοντας το μπαλάκι των ευθυνών από τον έναν στον άλλον, με μια δικαιοσύνη να εθελοτυφλεί λες και πρωταγωνιστεί σε ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη: “Εκείνη την ώρα πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου”. Μια χώρα βυθισμένη μέσα στα σκάνδαλα, όπως αυτά των υποκλοπών όπου όλοι παρακολουθούν όλους, πού χρόνος για να παρακολουθήσει κανείς σε ποιες γραμμές ταξιδεύουν τα τρένα;
Ζούμε σε μια χώρα που κυβερνάται από συστήματα τύπου predator και όχι τηλεδιοίκησης. Κι έτσι, αυτό που διασφαλίζεται στο τέλος δεν είναι η ασφάλεια, αλλά ένα ψέμα που σύμφωνα με τον κ. Γεωργιάδη είναι αναγκαίο, γιατι πώς να το κάνουμε “δεν θα έμπαινε άνθρωπος (στα τρένα)”. Ζούμε σε μία χώρα που δικαιολογεί την κρατική αναλγησία βάζοντας φερέφωνα να μιλούν για απαραίτητες θυσίες ανθρώπων. Ζούμε σε μια χώρα που η δικαιοσύνη έχει “εκτροχιαστεί” μιας και το σάπιο γράμμα του νόμου πλέον δικάζει βάσει “Πάμε κι όπου βγει”. Κι ο Έλληνας πολίτης να κόβει εισιτήριο για μια θέση στο τρενάκι του τρόμου που λέγεται “Ελληνικη Δημοκρατία”.
Μια δημοκρατία όμως που έχει ανάγκη να ξαναμπεί σε σωστές ράγες και για να γίνει αυτό, ο Έλληνας πολίτης πρέπει να πιάσει δουλειά, πετώντας τα παλιοσίδερα που τον κρατάνε δέσμιο στο άδικο. Να συμμετέχει ενεργά στα της πολιτείας του. Και οπλισμένος με αρετή και ήθος να διασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του μέσα από νόμους που θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι σε μια πορεία του ίδιου του δικαίου.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ