Της Νανάς Εμενίδου
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που παρουσιάζονται από το παρατηρητήριο αυτοκτονιών «Κλίμακα», υπάρχει μια σχετική σταθεροποίηση αυτών για το 2021 (περίπου 470 θάνατοι) και για την δεκαετία 2011-2021 τουλάχιστον 5.500 αυτόχειρων, (κυρίως ανδρών κατά 83%).
Φυσικά οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες από αυτές που καταγράφονται και δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο για τις απόπειρες αυτοκτονιών που δεν κατέληξαν σε θάνατο.
Από το 2022 και μετά ο αριθμός των αυτόχειρων (κυρίως νέων ατόμων) εκτοξεύεται ανοδικά κατά 25% με σχεδόν 2 θανάτους την ημέρα.
Δηλαδή κάθε χρόνο χάνεται ένα ολόκληρο χωριό !
Όταν σε μια χρονική περίοδο υπάρχει έξαρση ενός φαινομένου, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αυτοκτονίες, αυτό σημαίνει πως υπάρχουν πολλά κοινά αίτια που πυροδοτούν αυτό το φαινόμενο.
Διαχρονικά οι πολίτες της χώρας βρέθηκαν αντιμέτωποι με πλείστα προβλήματα, κυρίως επιβίωσης, αλλά με υπομονή και επιμονή μπορούσαν να επιλύσουν αν όχι εξ ολοκλήρου τουλάχιστον μερικώς πολλά από αυτά.
Όταν όμως άρχισε η βίαιη οικονομική κρίση και οι πολίτες δεν είχαν την πολυτέλεια της ομαλής προσαρμογής, αυτό είχε ως συνέπεια την απότομη επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου.
Τα ΜΜΕ αυτήν την περίοδο εστιάζουν κυρίως στις συνέπειες της κρίσης δίνοντας όνομα στο φαινόμενο των αυτοκτονιών, ονομάζοντάς τους απελπισμένους Έλληνες «αυτόχειρες της κρίσης».
Η μνημονιακή κρίση συνοδεύτηκε από πλείστα άλλα προβλήματα.
Δηλαδή τον παρατεταμένο εγκλεισμό λόγω της πανδημίας. Και πάλι τα ΜΜΕ παρουσιάζουν σχεδόν σε καθημερινή βάση βίαια συμβάντα που διαδραματίζονται μέσα στα σπίτια, τα οποία κατάντησαν να γίνουν μικρές φυλακές χωρίς να υπάρχει καμία έξοδος κινδύνου, αντί να είναι το καταφύγιο και το ησυχαστήριο του πολίτη.
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό φαινόμενο έπαιξε και αυτό σημαντικό επιβαρυντικό ρόλο στον ψυχισμό του πολίτη, γιατί με εντολές της Ε.Ε αλλά κυρίως με ελληνικό χρήμα , έβλεπε την ευνοϊκή μεταχείριση του κράτους μόνο προς τους αλλοδαπούς και φρόντιζε να επιλύει όλα τα βιοποριστικά τους προβλήματα και τις ανάγκες τους, δημιουργώντας ένα εχθρικό περιβάλλον μόνο για τον Έλληνα πολίτη, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια προς αυτόν.
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι, μακροχρόνιοι άνεργοι, χάνουν την πρώτη τους κατοικία και πετιούνται κυριολεκτικά στον δρόμο, πολλές φορές για ελάχιστο χρέος προς τις τράπεζες και προς τρίτους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των αυτόχειρων στα σημειώματα που αφήνουν αναφέρουν ως λόγο της πράξης τους οικονομικά αδιέξοδα και υπέρογκα χρέη που αδυνατούν να ρυθμίσουν. Αναφέρουν πως νιώθουν ανίκανοι να προστατέψουν την οικογένεια και τον εαυτό τους.
Ένας επιπλέον λόγος απόπειρας αυτοκτονίας είναι και οι ψυχικές νόσοι, κυρίως η χρόνια κατάθλιψη λόγω πολλών εκ των αναφερθέντων προβλημάτων.
Η Ελλάδα δυστυχώς κατέχει την αρνητική πρωτιά της Ε.Ε στην χρήση ψυχοφαρμάκων (κυρίως την περίοδο του εγκλεισμού).
Κάτω από το βάρος των συσσωρευμένων προβλημάτων, πολλοί πολίτες έχουν γίνει συστηματικοί πότες, φτάνοντας σε μεγάλα επίπεδα εξάρτησης από το αλκοόλ και κάποιοι εξ αυτών καταλήγουν στην αυτοκτονία.
Σε μια γερασμένη χώρα με την μεγαλύτερη υπογεννητικότητα (έχουμε περισσότερους θανάτους και λιγότερες γεννήσεις από το 1990), με την ανεργία στα ύψη (έκλεισαν δεκάδες εργοστάσια), οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα με αποτέλεσμα χιλιάδες από αυτές να βάλουν οριστικό λουκέτο, με πανάκριβη παιδεία και υγεία, με πενιχρά επιδόματα, με τον μικρότερο μισθό και την ακριβότερη αγορά, με πλείστα άλλα προβλήματα που καμία κυβέρνηση δεν επιλύει, μπορούμε άνετα να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι εδώ συντελείται γενοκτονία των Ελλήνων πολιτών.
Οπότε η χώρα πρέπει επειγόντως να περάσει σε χέρια τα οποία θα μπορέσουν να διαχειριστούν αυτό το χάος, που δημιουργήθηκε στο πέρασμα των δεκαετιών, με κυβερνήσεις οι οποίες ήταν ανίκανες να επιλύσουν έστω τις βασικές ανάγκες του πολίτη.
Δηλαδή την δωρεάν πρόσβασή του στην υγεία (που την πληρώνει ούτως η άλλως μέσω των ασφαλιστικών του ταμείων), στην παιδεία, στην ασφαλή και καλά αμειβόμενη και σίγουρη εργασία, στην ουσιαστική και εξατομικευμένη θεραπεία της όποιας ψυχικής του νόσου, στην εξασφάλιση της πρώτης του κατοικίας και όποιες άλλες ανάγκες δημιουργούνται εν καιρώ.
Μόνον έτσι θα ξεχαστεί και θα περάσει στο χρονοντούλαπο ο όρος «αυτόχειρες της κρίσης».
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ