Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν και επίσημα την περασμένη Παρασκευή στο Παρίσι, με τα διαδικτυακά σχόλια να έχουν κατακλύσει τον παγκόσμιο ιστό, καθώς η τελετή έναρξης άφησε αμφιλεγόμενα μηνύματα. Από τη μία ο μασκοφόρος λαμπαδηδρόμος και από την άλλη το μεταλλικό άλογο με τον μυστηριώδη έφιππο και την Ολυμπιακή σημαία. Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τον Μυστικό Δείπνο αλά drag queen με τον Θεό Διόνυσο να παρουσιάζεται ως στρουμφάκι.
Το διαδίκτυο πήρε «φωτιά» με πολλούς χρήστες του να αναπολούν την αντίστοιχη τελετή έναρξης της Αθήνας, το 2004. Μια τελετή που ουσιαστικά ήταν μια υμνωδία προς τον ίδιο τον άνθρωπο με τον Θεό Έρω, τον Θεό της δημιουργίας, να ίπταται, προσφέροντας απλόχερα τις δυνάμεις του στους ανθρώπους για να διασχίσουν το δημιουργικό μονοπάτι του χρόνου.
Συγκλονιστική μάλιστα ήταν η σκηνή με την κυοφορούσα της οποίας η κοιλιά έλαμπε από φως, δείχνοντας έτσι το φως της γέννησης, το φως της ίδιας της ζωής. Μα πιο συγκλονιστική ήταν η αναδρομή στο παρελθόν και η επικοινωνία με αυτό, μέσα από έναν ρυθμό που δίναν τα τύμπανα, τα οποία αποτύπωναν τον χτύπο της καρδιάς, για να κρατά ζωντανή την μνήμη των ανθρώπων, διότι εάν αυτοί ξεχάσουν, ο χρόνος αντί να μετρά δημιουργικά, θα μετρά καταστροφικά.
Μέσα στα είκοσι αυτά χρόνια που χωρίζουν τις δύο αυτές Ολυμπιάδες, ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί μέσα στην αδυσώπητη δίνη ενός χρόνου ψεύτικου που οι μη αλήθειες του έχουν αποδυναμώσει επικίνδυνα τον καρδιακό παλμό της ένωσής του το τότε με το τώρα, της ένωσης του ανθρώπου με την πηγή της ίδιας του της ύπαρξης, δηλαδή τους προγόνους του που πρώτοι αυτοί ανέδειξαν το ολυμπιακό ιδεώδες.
Τώρα, αυτός ο παλμός αργοσβήνει, με τον άνθρωπο να αδυνατεί να κατανοήσει την αλήθεια, καθώς τη βεβήλωσαν φαινομενικά με εξεζητημένες περούκες και ψηλοτάκουνες γόβες, τυφλώνοντάς τον με πολλά γκλίτερ και έντονα στρας. Φυλακισμένος στο ψέμα της λήθης και λαβωμένος από το άδικο, προσπαθεί να βρει τη δύναμη να ξανασηκωθεί, αλλά νιώθει αβοήθητος και απέραντα μόνος.
Μόνος του όμως δεν υπήρξε ποτέ, διότι η αλήθεια είναι πάντα εδώ και κανένας δεν μπορεί να την μολύνει. Ο παλμός της χτυπάει δυνατά και δίνει ζωή στα πάντα. Το μόνο που χρειάζεται είναι ο άνθρωπος να αναγνωρίσει την ανδρεία του, η οποία αποτελεί τον ίδιο τον παλμό της αλήθειας. Είναι ο παλμός που ενώνει το παρόν του ανθρώπου με το παρελθόν του, με εκείνο το σημείο του χρόνου όπου οι πρόγονοί του έγραψαν ιστορία. Μια ιστορία η οποία γράφτηκε με σύμβολα που πάλλονται από την ανδρεία μιας αλήθειας ορατή σε όλους και όλα.
Ο καιρός έφτασε και καλείται ο άνθρωπος να δει την αλήθεια μέσα από την ανδρεία της που είναι και δικιά του, διότι αυτήν τον γέννησε. Να ακούσει το ρυθμό αυτής της ανδρείας και να δει πως μέσα του ζει το μεγαλείο που δημιούργησαν οι πρόγονοί του και ως άξιος απόγονός τους να συνεχίσει πλέον την πορεία του στο μονοπάτι του αληθινού χρόνου. Εκεί, συντονισμένος στο παρόν με τις αλήθειες του παρελθόντος, θα προχωρήσει ανδρείος προς το μέλλον, ανάβοντας και πάλι τη φλόγα της δημιουργίας, μέσα στο ύδωρ, την ίδια τη ζωή όπου και ρέει η ευδαιμονία της αθανασίας του.