Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Την Κυριακή 11 Αυγούστου, η 33η Ολυμπιάδα έριξε αυλαία στη γαλλική πρωτεύουσα παραδίδοντας την Ολυμπιακή σημαία στον χολυγουντιανό ηθοποιό Τομ Κρουζ για να τη μεταφέρει στην πόλη των Αγγέλων, η οποία και θα υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2028.
Η τελετή λήξης της παγκόσμιας αυτής αθλητικής οργάνωσης έφερε τον τίτλο “Records” αναφερόμενος στα αθλητικά «ρεκόρ» αλλά και στον χρυσό δίσκο (golden record) των Βόγιατζερ (Voyager), δύο διαστημικών ερευνητικών σκαφών, που στάλθηκαν στο διάστημα το 1977, περιλαμβάνοντας εικόνες και ήχους από τη γη με παραλήπτη κάποιον εξωγήινο πολιτισμό με στόχο την επικοινωνία μας με αυτόν.
Κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης, αυτός ο χρυσός δίσκος καταφθάνει στο Stade de France, ως ενσαρκωμένη απόκοσμη φιγούρα, ονόματι χρυσός ταξιδιώτης (golden voyager), αντικρίζοντας το δυστοπικό περιβάλλον του πλανήτη γη κάπου στο μακρινό μέλλον, όπου οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν εκλείψει.
Αυτός ο απόκοσμος ταξιδιώτης αποτελεί μέρος ενός χοροθεατρικού δρώμενου της τελετής λήξης, ο οποίος και πλαισιώνεται από απρόσωπους χορευτές που προσπαθούν να αναβιώσουν αυτόν τον πανανθρώπινο αθλητικό θεσμό. Κάπου εκεί θα ξεπροβάλλει και η Νίκη της Σαμοθράκης ακέφαλη, ενώ ο σκοτεινός μασκοφόρος και ο μυστηριώδης έφιππος από την τελετή έναρξης θα είναι αυτοι που θα παραδώσουν την ελληνική σημαία στον χρυσό ταξιδιώτη, επαναγκαθιδρύοντας το ολυμπιακό ιδεώδες πίσω στη γη. Η χοροθεατρική αυτή παράσταση «ντύθηκε» μουσικά από τον εθνικό μας ύμνο, ο οποίος ερμηνεύτηκε φωνητικά χωρίς λόγια ωστόσο, με τη μελωδία του να παρουσιάζεται αλλοιωμένη σε ορισμένα σημεία. Το συγκεκριμένο αλλόκοτο σκηνικό σχολιάστηκε ως ένα σκηνικό με σατανιστικούς συμβολισμούς, προκαλώντας διαδικτυακή – και όχι μόνο – αναταραχή.
Αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα τους θυμόμαστε για την απουσία του Ολυμπιακού πνεύματος, φανερώνοντας το όχι τόσο μακρινό δυστοπικό μέλλον που παρουσιάστηκε στην παράσταση αυτή της τελετής λήξης. Το μέλλον αυτό έχει ήδη γίνει παρόν, με την ανθρωπότητα να εισέρχεται σε χαλεπούς καιρούς.
Τη σημερινή εποχή, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που ουσιαστικά είναι η ίδια η καρδιά της ανθρώπινης υπόστασης έχουν χάσει το αληθινό τους νόημα και αυτό γιατί οι άνθρωποι ξεχάσανε την ιστορία, την ίδια τη ροή του χρόνου πάνω στην οποία αποτυπώνεται ο χτύπος της καρδιάς της ύπαρξης του ανθρώπου που δίνει παλμό στο σήμερα και ανοίγει δρόμο για το αύριο.
Αν αναλύσουμε εννοιολογικά και ετυμολογικά τον τίτλο της τελετής λήξης του Παρισιού 2024 – “records” – θα διαπιστώσουμε τη ροή του χτύπου της ίδιας της καρδιάς. Μεταφραστικά, η έννοια του – μεταξύ άλλων – σχετίζεται με αυτή της ιστορίας, ενώ ετυμολογικά συνθέτεται ως εξής: “re” (ξανά) και “cord” (καρδιά).
Η ετυμολογική του δόμηση μάς αποκαλύπτει τη ροή πάνω στην οποία πάλλεται η ίδια η ζωή, τον ίδιο τον ρυθμό (re) μιας καρδιάς (cord) που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το παρόν με το μέλλον. Η έννοια του “re” (ξανά) δηλώνει τη μνήμη που κρατάει ζωντανή τη ροή αυτή και αποτελεί την ίδια τη γνώση, η οποία είναι τόσο σημαντική για τον άνθρωπο καθώς τον κρατά προστατευμένο και μακριά από τη λήθη, τον ίδιο τον θάνατο της ύπαρξής μας. Όταν αυτό το «ξανά» ενωθεί με την «καρδιά», εμφανίζεται ο παλμός του ρυθμού πάνω στον οποίο εδράζεται η μνήμη του ανθρώπου, η οποία και εμπεριέχει τον στόχο και τον σκοπό των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αυτός ο στόχος και ο σκοπός είναι σήμερα εδώ, μέσα μας, τον κουβαλά η ίδια μας η μνήμη. Μια μνήμη που χτυπά ολοένα και πιο δυνατά και φωνάζει τους ανθρώπους να θυμηθούν και να αναγνωρίσουν το μεγαλείο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ένα μεγαλείο τόσο ολόλαμπρο, που η αναγνώρισή του θα θέσει ξανά (re) τον χτύπο της καρδιάς (cord) της ίδιας της ζωής μας σε μια αέναη ροή ανέλιξης που η φλόγα του θα καίει για πάντα.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ