Της Ντάσιου Μαρίας
Μάρτιος 2024. Δύο μεγάλα εργοστάσια κατεβάζουν τον διακόπτη λειτουργίας τους δια παντός στην Ελλάδα, η υαλουργία «Γιούλα» στο Αιγάλεω και η χαρτοποιία Sonoco Hellas στη Θεσσαλονίκη και το Κιλκίς.
Για την ιστορία να πούμε ότι η «Γιούλα» ιδρύθηκε το 1947, ήταν η τελευταία και μοναδική μονάδα υαλουργίας που είχε απομείνει στην χώρα και το 2017 είχε πουληθεί στον πολυεθνικό όμιλο πορτογαλικών συμφερόντων ΒΑ Glass Group για να διασωθεί. Το ίδιο είχε συμβεί και με το εργοστάσιο παραγωγής κώνων κλωστοϋφαντουργίας ΕΒΙΕΝ που το 1998 είχε περάσει στα χέρια του αμερικανικού κολοσσού Sonoco Alcore και είχε μετονομαστεί σε Sonoco Hellas.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και το 2023 είχε μπει λουκέτο σε άλλα τέσσερα εργοστάσια: της Tupperware στη Θήβα, της Reckitt Benckiser στο Βασιλικό Χαλκίδας και των μονάδων της Crown Hellas Can σε Πάτρα και Κόρινθο. Με τέτοιες εξελίξεις το μέλλον της βιομηχανίας στην χώρα μας φαντάζει δυσοίωνο.
Αν ρωτήσουμε οικονομικούς αναλυτές θα μας παραθέσουν διάφορους λόγους για τους οποίους οι πολυεθνικές κλείνουν τις μονάδες παραγωγής που βρίσκονται στην Ελλάδα. Σε αυτούς μπορεί να συμπεριλαμβάνονται η ενεργειακή κρίση ή οι παγκόσμιες γεωπολιτικές εξελίξεις ή η ανακατεύθυνση των επενδύσεων των μεγάλων ομίλων – εταιρειών σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο και οι επιπτώσεις από την ζημιά που προκαλείται στην χώρα και στους πολίτες έχουν άμεσο και έμμεσο αντίκρυσμα στην οικονομία. Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και ο κατάλογος των ανέργων μεγαλώνει. Το εξειδικευμένο προσωπικό οδηγείται στην μετανάστευση για να μπορέσει να εργαστεί στον κλάδο του. Η δυναμική παραγωγής προϊόντων για εγχώρια χρήση, όπως και για εξαγωγή, μηδενίζεται με ολέθριες συνέπειες για την οικονομική ανάπτυξη.
Αυτό επιβεβαιώνεται και με την πρόσφατη έκθεση της Moody’s όπου ανάμεσα σε άλλα αναφέρει πως το ισοζύγιο αγαθών ήταν έντονα ελλειμματικό και το 2023, επειδή η χώρα εξαρτάται από τις εισαγωγές και έχει παραγωγικό έλλειμμα. Στην ουσία τα κύρια έσοδα είναι μέσα από τον τουρισμό και την ναυτιλία και αυτό καθιστά την οικονομία ευάλωτη και ανίσχυρη να αντέξει αν υπάρξουν εξωτερικές δυσμενείς αλλαγές. Γι’ αυτούς και άλλους σοβαρούς λόγους δεν αναβαθμίζει την επενδυτική βαθμίδα της Ελλάδας.
Η πραγματικότητα είναι αυτή και ουδεμία σχέση έχει με τον φανταστικό «κόσμο» της ανάπτυξης που θέλει άλλη μια φορά να μας πουλήσει το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πώς μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη όταν κλείνουν οι ελάχιστες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής που έχουν απομείνει στην χώρα;
Οι άλλοτε πολλά υποσχόμενες ΒΙ.ΠΕ. που αναπτύχθηκαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος βρίσκονται σε πλήρη μαρασμό. Κουφάρια στέκουν τα διαλυμένα κτίρια εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή και οι άνθρωποι δούλευαν αξιοπρεπώς για να ζήσουν τις οικογένειες τους.
Το πλέον προφανές όμως είναι ότι το σχέδιο της πλήρους αποβιομηχάνισης της χώρας δείχνει να έχει μπει στην τελική ευθεία. Μετά από τις δύο προηγούμενες φάσεις, αυτή της δεκαετίας του ’80 με ’90 και την επόμενη της περιόδου 2008-2018, φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη η τρίτη και τελειωτική. Ακόμη κι αυτές οι βιομηχανίες, που είχαν πουληθεί σε ξένες πολυεθνικές για να μπορέσουν να συνεχίσουν την παραγωγή τους, δεν κατάφεραν να μείνουν ανοιχτές μέσα στην Ελλάδα.
Το αφήγημα της επιτυχημένης οικονομικής διακυβέρνησης καταρρέει όσον αφορά εμάς τους Έλληνες πολίτες. Αυτά που λένε απέχουν παρασάγγας από αυτά που βιώνουμε και βλέπουμε να συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας. Και αναρωτιόμαστε αν ζουν κάπου αλλού όλοι αυτοί που έχουν αναλάβει τα ηνία της χώρας μας.
Ο γρίφος λύνεται αν αναλογιστούμε ότι οι κομματικές κυβερνήσεις όταν λένε κάτι δεν απευθύνονται υποχρεωτικα σε εμάς, αλλά στα δικά τους συμφέροντα και στα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών, όπου εκεί έχουν στραμμένη την προσοχή τους.
Αυτή ακριβώς είναι η ζοφερή πραγματικότητα και έχει σημάνει το καμπανάκι του κινδύνου. Η σύγχρονη ιστορία το αποδεικνύει.
Το «Δεν θα γίνουµε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» του Ανδρέα Παπανδρέου που ειπώθηκε πριν από 40 και πλέον χρόνια ήταν, ως φαίνεται, μια ακόμη αυτοεκπληρούµενη προφητεία, από αυτές που μας συνηθίζουν τα πολιτικά «παιδιά». Είχαν δρομολογήσει προ πολλού τις συνθήκες για να μας κάνουν εταιρεία παροχής τουριστικών υπηρεσιών της Ευρώπης!
Τον θέλουμε τον τουρισμό, έχουμε τόσα πολλά να δείξουμε στους ανθρώπους και πρέπει να χαιρόμαστε που οι ομορφιές του τόπου μας και οι μοναδικοί αρχαιολογικοί μας χώροι είναι πόλος έλξης για τους ξένους, αλλά δεν μπορεί η οικονομία να βασίζεται μόνο σε αυτόν.
Χρειαζόμαστε πρωτίστως τον έλληνα κτηνοτρόφο, τον βιοτέχνη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον ελεύθερο επαγγελματία. Και αυτούς τους έχει γονατίσει η πολυετής συνεχόμενη κρίση και η έλλειψη δραστικών μέτρων στήριξής τους από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα.
Επιβάλλεται επειγόντως αλλαγή κατεύθυνσης κι αυτό απαιτεί πολιτική βούληση που κανένα κόμμα δεν την είχε και ούτε τώρα την έχει.
Όμως εδώ και αρκετά χρόνια έχει μπει στο παιχνίδι και ο αστάθμητος παράγοντας που δεν είχαν υπολογίσει τα κόμματα. Είναι η δυνατότητα της ένωσης όλων των ανθρώπων σε έναν πολιτικό σχηματισμό που έχει στόχο να αλλάξει την καθοδική πορεία και να βάλει την χώρα σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης και ακούει στο όνομα «πολιτικός φορέας του Έθνους Ελλήνων Συνέλευσις».
Σύμφωνα με το πρόγραμμα του η επόμενη μέρα μπορεί να βρει την Ελλάδα πανίσχυρη και αυτοδύναμη. Για να υπάρχει ανάπτυξη επιβάλλεται η πολιτεία να φροντίζει ώστε ο παραγωγικός ιστός της χώρας να είναι δυνατός και κυρίαρχος. Οπότε κύριο και θεμελιώδες μέλημα της είναι να παρέχει εργασία και ασφάλεια σε όλους τους πολίτες.
Για να επιτευχθεί αυτό σκοπεύει να διαθέσει πάρα πολλά κεφάλαια για την ανάπτυξη όλων των πρωτογενών παραγωγικών πηγών: γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, καθαρή ενέργεια, πρώτες ύλες της Ελληνικής γης. Η βιομηχανία και η βιοτεχνία είναι στην κορυφή της λίστας ώστε να είναι η χώρα αυτάρκης για τις ανάγκες των πολιτών και όποιο προϊόν φεύγει στο εξωτερικό να εξάγεται μεταποιημένο και να περιλαμβάνει την υπεραξία της μεταποίησης.
Ακόμη και στον κλάδο του τουρισμού τονίζει ότι η μόνιμη φροντίδα της Πολιτείας και των επιχειρηματιών θα πρέπει να είναι η παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών στα εκατομμύρια επισκέπτες που πρόκειται να έρθουν τα επόμενα χρόνια.
Το αντίβαρο στην ζυγαριά της πολιτικής ζωής του τόπου, που τόσα χρόνια έγερνε μονόπατα, έχει τοποθετηθεί. Τώρα εμείς έχουμε την επιλογή να γείρουμε τον ζυγό προς το δικό μας όφελος. Χρειάζεται απλά να ενεργοποιήσουμε την δική μας πολιτική βούληση, την βούληση του πολίτη!
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ