Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Μιας και το κουμπί δεν το πατάει ακόμα ο Κιμ, ο οργανισμός Last Resort (Έσχατη Λύση) που εδρεύει στην Ελβετία, έχει την λύση, όπως λέει και το όνομά του. Πιο συγκεκριμένα, μέσω του θαλάμου αυτοκτονίας Sarco, δίνει τη δυνατότητα της υποβοηθούμενης (μάλλον αυτοβοηθούμενης θα έλεγε κανείς) αυτοκτονίας με το πάτημα ενός κουμπιού. Ωστόσο, η χρήση του εν λόγω θαλάμου γίνεται κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις, καθώς η υπηρεσία αυτή απευθύνεται καθαρά σε άτομα που πάσχουν από σοβαρές και ανίατες ασθένειες και ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους.
Η διαδικασία ξεκινάει με τον ασθενή να εισέρχεται στον θάλαμο και αφού απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις που βεβαιώνουν ότι έχει σώας τας φρένας του, είναι έτοιμος πια να πατήσει το κουμπί που θα απελευθερώσει το άζωτο, κάτι το οποίο θα οδηγήσει τον ίδιο να χάσει τις αισθήσεις του και να καταλήξει μέσα σε λίγα λεπτά εξαιτίας της υποξίας (έλλειψης οξυγόνου).
Τη Δευτέρα, 23 του μηνός Σεπτεμβρίου, μια Αμερικανίδα 64 ετών η οποία υπέφερε από μια σοβαρή ανοσολογική ασθένεια με έντονους πόνους, ήταν η πρώτη ασθενής που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της χρησιμοποιώντας τον θαλαμο Sarco, κινητοποιώντας τις ελβετικές αρχές οι οποίες και προχώρησαν σε συλλήψεις.
Αν και η Ελβετία είναι από τις χώρες που επιτρέπει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, το συγκεκριμένο γεγονός εγείρει πολλά ερωτηματικά ως προς την νομιμότητα χρήσης του Sarco, θέτωντας το θέμα της αυτοχειρίας σε πρώτο πλάνο.
Ανά την υφήλιο, υπάρχουν οργανώσεις που υπερασπίζονται το δικαίωμα στην ευθανασία, δηλαδή σε έναν εύκολο (ευ-) θάνατο (-θανασία) ως λύση σε θέματα υγείας. Μάλιστα, οι δημιουργοί του θαλάμου αυτού μιλούν για έναν «γρήγορο, ειρηνικό και αξιόπιστο θάνατο», τύπου «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε».
Είναι όμως αυτό μια πραγματική και δίκαιη (ευ-) – όχι εύκολη – λύση;
Το δίπτυχο «δύσκολη ζωή, εύκολος θάνατος» έχει τρυπώσει για τα καλά στις κοινωνίες μας, προσδοκώντας ο καθείς ανάσταση νεκρών, με το ίδιο το «ευ» να αλλάζει νόημα και από «δίκαιο», να σημαίνει «εύκολο», «καλό» για να μπορεί έτσι να συνταιριάξει με τον θάνατο, έναν «γρήγορο, ειρηνικό και αξιόπιστο» θάνατο που επέρχεται εντέλει από έλλειψη οξυγόνου κάτι το οποίο δεν έχει καμία διαφορά από τις ασφυκτικές κοινωνίες στις οποίες διαβιώνει ο άνθρωπος, καθώς διοικούντες και νόμοι του σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό.
Ζεις με έλλειψη οξυγόνου, πεθαίνεις με έλλειψη οξυγόνου, έτσι ώστε να μην μπορείς να πάρεις ανάσα ούτε στη ζωή αλλά ούτε και στο θάνατο και να αντιληφθείς ότι η αλήθεια βρίσκεται στο «ευ ζην», στη δίκαιη ζωή που είναι η πορεία του ανθρώπου μέσα στο μονοπάτι της ευδαιμονίας της αθανασίας, της ίδιας της ανάσας του δικαίου μέσω της οποίας διασχίζει ο άνθρωπος τη λεωφόρο της ελευθερίας του απείρου.
Όταν ο άνθρωπος αντιληφθεί τη δύναμη της ανάσας του, την αθανασία που κουβαλά μέσα του, τότε θα νιώσει το δίκαιο (ευ) στην ίδια την υγεία της ζωής του και οπλισμένος με τη δύναμη αυτή, θα είναι πλέον έτοιμος να χτίσει την πολιτεία του με νόμους που προάγουν τη ζωή και όχι τον θάνατο και όταν φτάσει εκείνη η δίκαιη ώρα του θανάτου και να φύγει από αυτόν τον βίο, τότε θα ξέρει ο ίδιος πως ήρθε η ώρα να διαβεί το επόμενο κομμάτι της αθανασίας του, δίνοντας πνοή σε ένα νέο ευ ζην.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ