Της Αγγελικής Κάλφα
Προκλητική αποδείχθηκε για τους κατοίκους της Λέσβου η εθιμοτυπική επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου… Η Πρόεδρος παραβίασε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας κινούμενη στο στενό πεζόδρομο της Αγιάσου με το βαρύ όχημα στο οποίο επέβαινε και όλη η αυτοκινητοπομπή που τη συνόδευε διέσχισε το στενό πεζόδρομο από όπου δεν περνάει ούτε «παπάκι».
Στη συνέχεια κατέβηκε να φωτογραφηθεί περπατώντας στο λιθόστρωτο πεζόδρομο, ενώ ακολουθούσε πολυπληθής αστυνομική φρουρά. Οι φωτογραφίες της έκαναν το γύρο του διαδικτύου αλλά παρά το γεγονός ότι ήταν προσεκτικά επιλεγμένες, στα βίντεο των πολιτών φάνηκε καθαρά η τροχαία παράβαση που διαπράχθηκε. Η διέλευσή της ωστόσο δεν προκάλεσε θεαματικούς πανηγυρισμούς, αντίθετα, αντιμετωπίστηκε από τους πολίτες με πλήρη αδιαφορία.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ποτέ δεν επισκέπτεται Δεκαπενταύγουστο την Τήνο. Είναι «παλιά ιστορία», όμως για τους κατοίκους της Τήνου η κ. Σακελλαροπούλου φαντάζει όπως «το κόκκινο πανί στα μάτια του ταύρου»… Από την εποχή που ήταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, της διαμηνύθηκε από τοπικούς παράγοντες ότι είναι ανεπιθύμητη, και ειδικά τον Δεκαπενταύγουστο δεν θέλουν να την ξαναδούν στο νησί τους. Ο λόγος;;; Συνεργάσθηκε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο τότε υπ. Παιδείας κ. Κων/νος Γαβρόγλου – με τροπολογία του νόμου 4521/2018 – προσπάθησε να μετατρέψει το εκκλησιαστικό ίδρυμα της Τήνου σε Ν.Π.Δ.Δ., για να το θέσει υπό τον έλεγχό του – καταργώντας τις αρμοδιότητες του τοπικού μητροπολίτη και προέδρου του Ιδρύματος. (Η τροπολογία τελικά απορρίφθηκε από την πλειοψηφία του Ανώτατου Δικαστηρίου, ωστόσο η κ. Σακελλαροπούλου είχε ήδη συνεργήσει…)
Στη Λέσβο η ΠτΔ δε δίστασε να καταπατήσει τον Κ.Ο.Κ. για να δημιουργήσει μια εντυπωσιακή φιέστα, πιθανολογείται μάλιστα ότι μάλλον της αρέσουν οι δημόσιες εμφανίσεις, καθώς σε όποια εκδήλωση δεν προλαβαίνει να παραστεί η κυβέρνηση, παρίσταται η ίδια. Η πολιτική της εμφάνιση λοιπόν και η δημιουργία εντυπώσεων ήταν σημαντικότερο μέλημα από την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Κι εδώ βέβαια εύλογα αναρωτιέται κανείς: επιβλήθηκε πρόστιμο από την τροχαία της Λέσβου για παράβαση του Κ.Ο.Κ; (Ρητορική η ερώτηση – αν όχι αφελής… Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση, παρ’ όλο που οι περισσότεροι την προσπερνούν με χαμόγελο συγκατάβασης).
Εύλογα λοιπόν θα περίμενε κανείς από την πρώτη πολίτη της χώρας – η οποία διετέλεσε ανώτατη δικαστική λειτουργός – να έχει μεγαλύτερη ευαισθησία στα θέματα τήρησης των νόμων, είτε πρόκειται για μικρή παράβαση – είτε για μεγάλη. Η υπευθυνότητα άλλωστε είναι το διακριτικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη νοοτροπία εκάστου. Εκείνος που είναι συνεπής και αξιόπιστος στα μικρά και ασήμαντα, είναι το ίδιο συνεπής και αξιόπιστος στα μεγάλα και σημαντικά. Ας δούμε όμως, εν τάχει, τι συμβαίνει με την παραβατικότητα των πολιτικών στη χώρα μας.
Όπως ορίζει το άρθρο 4 παρ.1 του συντάγματος «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Συμπερασματικά, σε περίπτωση παράβασης θεσμοθετημένων κανόνων, η δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται χωρίς διακρίσεις. Επί του πρακτέου ωστόσο βλέπουμε να ισχύει η δικαιοσύνη δύο, τριών, ή και περισσοτέρων ταχυτήτων.
Όλοι γνωρίζουμε ότι στα πολιτικά πρόσωπα παρέχεται το προνομιακό καθεστώς της ασυλίας – Άρθρο 62: Ακαταδίωκτο των βουλευτών – που επιτρέπει να μην υφίστανται δίωξη για αδικήματα που διαπράττουν. Να επισημάνουμε ότι στην Αγγλία η ασυλία θεσπίστηκε για να προστατέψει την «ελευθερία του λόγου» των πολιτικών προσώπων και την «αδέσμευτη άσκηση των καθηκόντων τους» από την αυθαιρεσία των βασιλέων. Στη χώρα μας από το 1864 η συνταγματική και κοινοβουλευτική παράδοση αναγνωρίζει στους βουλευτές δύο προνόμια: 1. το ανεύθυνο των βουλευτών για γνώμη ή ψήφο, και 2. το ακαταδίωκτο των βουλευτών για αξιόποινες πράξεις και για όσο διάστημα διαρκεί η βουλευτική περίοδος. Εν τούτοις η έννοια της ασυλίας είναι πρόκληση για κάθε εχέφρονα πολίτη. Είναι παντελώς ασύμβατη με την έννοια της δικαιοσύνης – επειδή ακυρώνει την ισότητα των Ελλήνων ενώπιον του νόμου – και πρέπει να καταργηθεί.
Οι απλοί πολίτες περιμένουν από τα μέλη της πολιτικής ηγεσίας, αντί να καταπατούν τις διατάξεις του κράτους, να είναι πρότυπα μίμησης, δίνοντας το βέλτιστο παράδειγμα τήρησης των νόμων. Η βουλή, κανονικά, δεν θα έπρεπε να εξαλείφει κάθε μορφή διαφθοράς;; Αντί αυτού βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα να υποθάλπουν βιαστές και παιδεραστές, σε κάποιες μάλιστα των περιπτώσεων, αποδίδονται «τιμές»…
Πολύκροτα σκάνδαλα, διαχρονικές παρανομίες και αδικίες που συνέβησαν και συμβαίνουν στη χώρα μας δημιούργησαν στους πολίτες αίσθημα ανασφάλειας, πικρίας και κατάφορης αδικίας, που έχει να κάνει με την ασυδοσία και ατιμωρησία των πολιτικών εκπροσώπων μας. Για κάθε σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει (πολιτικό – οικονομικό ή κοινωνικό) η αλήθεια δεν θα έπρεπε να βγαίνει απρόσκοπτα στο Φως;;; Αντί αυτού βλέπουμε να «κουκουλώνεται» με συνοπτικές διαδικασίες, όπως πρόσφατα συνέβη με το σκάνδαλο των υποκλοπών. (Να υπενθυμίσουμε ότι για ένα παρόμοιο σκάνδαλο, το Watergate, παραιτήθηκε τη δεκαετία του 1970 ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Ρίτσαρντ Νίξον).
Για ατοπήματα και εγκληματικές παραλείψεις πολιτικών, που στέρησαν τη ζωή εκατοντάδων πολιτών, δεν θα έπρεπε να αποδοθεί δικαιοσύνη;; Αντί αυτού βλέπουμε να συγκαλύπτονται εγκλήματα «κακήν – κακώς» και η πολιτική μαφία να απολαμβάνει το ακαταδίωκτο των βουλευτών…
Τέμπη, φωτιές, πλημμύρες, θα στοιχειώνουν για χρόνια τη συλλογική μας μνήμη. Οι κραυγές των θυμάτων σαν ηχώ θα επιστρέφουν μέσα από τη ρωγμή του χρόνου, όσο η προσδοκία της δικαίωσης τορπιλίζεται από ανάλγητες πολιτικές συγκάλυψης. Κι ενώ κραυγάζει το άδικο που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, εγείρεται η αξίωση των πολιτών να λειτουργήσουν οι πολιτειακοί θεσμοί για να παρέλθει το χάος. Όλοι περιμένουν από την δικαιοσύνη να κάνει το χρέος της με ακεραιότητα και είναι απαίτηση της κοινωνίας να αποδίδονται ευθύνες σύμφωνα με την έννομη τάξη.
Ο εκάστοτε ΠτΔ δεν είναι ουραγός του κυβερνώντος κόμματος. Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ.1 του Συντάγματος «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος». Εξ αυτού βεβαίως απορρέει ότι ο ρόλος της κ. Σακελλαροπούλου είναι ουσιαστικός και όχι εξωραϊστικός. Ως «ανώτατος άρχων» έχει την αρμοδιότητα να ελέγχει την ακεραιότητα και το αδιάβλητο του πολιτεύματος, είτε υπάρχει η συναίνεση του κυβερνώντος κόμματος – είτε όχι. Με θεσμικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις μπορεί – μα και οφείλει – να γίνει αρωγός του πολίτη και θεματοφύλακας των δημοκρατικών θεσμών…
Κάθε πολιτικός οφείλει να θυμάται ότι άρχει επί ανθρώπων και ότι δεν θα άρχει για πάντα. Καθώς αφήνει το αποτύπωμά του στο κατώφλι της ιστορίας, αν δεν σταθεί στο ύψος του θεσμικού του ρόλου, θα γίνει ο χρόνος δικαστής και θα δικάσει.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ