Της Μαρίας Ντάσιου
Η υπόθεση με την εφημερίδα «Κήρυκας Χανίων» αποτελεί σκάνδαλο διαρκείας, το οποίο ανάγεται και σε πολιτικό επίπεδο.
Ο πρωθυπουργός μας θα μπορούσε να είναι πρωτεργάτης στο κίνημα «Δεν πληρώνω».
Η εφημερίδα και δη η εταιρεία που είναι μεγαλομέτοχος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χρωστάει δάνεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ, αλλά και δεδουλευμένα σε 2 εργαζομένους πάνω από 200.000€. Για τους παραπάνω, μάλιστα, έχουν εκδοθεί αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις εδώ και 13 χρόνια που τους δικαιώνουν και υποχρεώνουν τον πρωθυπουργό να τους πληρώσει. Ο ίδιος, ως φαίνεται, ποιεί την νήσσαν, δηλαδή τις αγνοεί παντελώς.
Είναι πασιφανές ότι χρησιμοποιεί την θεσμική του θέση για να καταπατά κάθε δίκαιο χωρίς να φοβάται τις συνέπειες είτε τις νομικές είτε τις κοινωνικές και πολιτικές. Διότι μην ξεχνάμε ότι οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του Ελληνικού λαού και είναι νόμος άμεσα εκτελεστός. Αν αφορούσε οποιονδήποτε άλλον απλό πολίτη, οι επιπτώσεις αγνόησης μιας τέτοιας απόφασης θα ήταν πολύ άσχημες για τον καταδικασθέντα.
Και σίγουρα ο πρωθυπουργός θα το έβρισκε δίκαιο και θα συνηγορούσε! Άλλωστε ο ίδιος και η κυβέρνησή του είναι πολύ αυστηροί και κάθετοι όσον αφορά τις υποχρεώσεις των Ελλήνων προς το κράτος και όχι μόνο. Απαιτούν να πληρώνουμε και να ανταποκρινόμαστε σε όλες τις δυσβάσταχτες οικονομικές απαιτήσεις είτε αφορούν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές είτε δάνεια, λογαριασμούς ρεύματος και αυξημένα έξοδα διαβίωσης. Μπορούμε δεν μπορούμε, αλλιώς θα έχουμε κυνηγητό!
Για το κόμμα του που χρωστάει πάνω από 400 εκατομμύρια ευρώ και δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια επιστροφής τους, ούτε λόγος. Εκεί δεν μας νοιάζει να μεγαλώνει το χρέος, έχουμε πλάτες! Πού ξέρεις, μπορεί και να το διαγράψουν.
Άρα ο πρωθυπουργός μας ζει και βιώνει μέσα στην χώρα μας σε τελείως διαφορετικά πλαίσια από το σύνολο των πολιτών. Μιλάμε για την υπέρτατη κοινωνική ανισότητα και μάλιστα την προκαλεί αυτός που ηγείται του κράτους.
Πώς γίνεται να ζούμε σε τέτοια κατάπτωση; Αφού εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε η πραγματική δύναμη του τόπου, πώς επιτρέπουμε να μας φέρονται αυτοί που μας διοικούν ως πολίτες τελευταίας κατηγορίας;
“Το ψάρι”, λένε “βρωμάει από το κεφάλι”. Μήπως όμως και το σώμα έχει επιτρέψει με την αδιαφορία και την ανοχή του να εγκατασταθεί μόνιμα η σήψη;
Πώς άραγε θα ήταν…
Αν ο πρώτος των υπουργών, αλλά και όλοι όσοι έχουν θεσμικές θέσεις διοίκησης, αναγνωρίζονταν μέσα από το δίκαιο έργο τους και ψηφίζονταν φανερά και δημοκρατικά από την βάση, που είναι το σύνολο των πολιτών;
Αν ο σκοπός του, ως πρώτος αυτών που είναι υπό το έργω (υπουργοί), ήταν να μας εκπροσωπεί επάξια και να εργαζόταν για την αφθονία και την ευδαιμονία όλων μας;
Αν εκτελέσει οτιδήποτε άδικο είτε σε προσωπικό είτε σε πολιτικό επίπεδο, δεν θα έπρεπε να υπόκειται και ο ίδιος στις νομικές διαδικασίες και επιπτώσεις που ισχύουν για τον καθένα, ως ίσος με όλους;
Είναι σίγουρο ότι όλοι θα αναφωνούσαμε “Αυτή μάλιστα, είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”!
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ