Της Μαρίας Ντάσιου
Με ένα άρθρο αλλάζει το εργασιακό τοπίο στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα με το άρθρο 25 του νόμου 5053/2023 δίνεται η δυνατότητα σε επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας, μονομερώς, να επιβάλουν εργασία έξι ημερών την εβδομάδα. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ότι συμβαίνει στον ανεπτυγμένο κόσμο, όπου υπάρχει μία τάση οι επιχειρήσεις να υιοθετούν εργασιακή εβδομάδα λιγότερων ημερών.
Να δουλεύεις για να ζεις; Ή να ζεις για να δουλεύεις; Η κυβέρνησή μας νομοθετεί για το δεύτερο!
Η είδηση της 6ήμερης εργασίας στην Ελλάδα έγινε θέμα και σε ξένα μέσα ενημέρωσης, καθώς πρόκειται για μία ακόμη πρωτοτυπία της χώρας μας. Σχολιάζουν αρνητικά, αναφερόμενοι στο ότι οι Έλληνες ήδη δουλεύουν τις περισσότερες ώρες από όλους στην Ευρώπη και αμείβονται με πολύ χαμηλότερους μισθούς σε σύγκριση με εργαζομένους άλλων χωρών. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Eurostat για τον μέσο όρο των ωρών εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επίσης πρόσφατα ο ΟΟΣΑ ανέφερε ότι η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα είναι περίπου 1/3 χαμηλότερη από τον μέσο όρο των κρατών-μελών του. Αυτό σίγουρα συνδέεται, πρώτον, με την εξάντληση από την πολύωρη δουλειά και δεύτερον, με την δυσκολία για την οικονομική κάλυψη των καθημερινών αναγκών της ελληνικής οικογένειας. Διότι πόσο παραγωγικός να είσαι όταν εξαντλείσαι καθημερινά σωματικά και ψυχολογικά;
Κι ενώ όλοι διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες δουλεύουν ήδη πολύ, η κυβέρνηση μας, με το πρόσχημα της προστασίας από την αδήλωτη εργασία, προσθέτει σε κάποιους κλάδους-προς το παρόν- και έκτη ημέρα δουλειάς! Δουλείας, θα λέγαμε πιο σωστά κι ας είναι δηλωμένη!
Και το άκρως τραγελαφικό είναι ότι στην παράγραφο 4 του άρθρου 25 του νόμου 5053/2023 βάζει την εξαίρεση: « Δεν υπάγονται στο παρόν οι απασχολούμενοι σε ξενοδοχειακές και επισιτιστικές επιχειρήσεις.» Αυτό και αν είναι ξεκάθαρη κοροϊδία, στον τουρισμό είναι δεδομένη η εξαήμερη, ακόμη και η επταήμερη εργασία, εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
Σαφώς γίνεται σε όλους μας φανερό ότι, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, καταπατάται μια από τις σημαντικότερες αρχές: η αρχή της ισότητας των πολιτών. Διότι κάποιοι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους, πράγμα που σημαίνει ότι υποβιβάζεται και η ποιότητα της προσωπικής τους ζωής. Η Ελληνική κυβέρνηση «κατασκευάζει» πολίτες διαφορετικών κατηγοριών με διαφορετική αντιμετώπιση μεταξύ τους, ενώ θα πρέπει να διασφαλίζει την ισότητα τους.
Άρα βλέπουμε πως, για άλλη μία φορά, η διοίκηση αυτής της χώρας έρχεται απέναντι στον πολίτη, προσθέτοντας ένα ακόμη βάρος στην πλάτη του. Άλλωστε κάθε κυβέρνηση συνεχίζει το έργο της προηγούμενης, το οποίο είναι να μας προσθέτει προβλήματα.
Και αν το δούμε εντελώς αντικειμενικά, το πράττουν χωρίς κανένα όφελος για το ίδιο το κράτος. Διότι θα έπρεπε να νομοθετήσει έτσι ώστε, αντί το ίδιο πρόσωπο να δουλεύει περισσότερες ώρες, στην ίδια θέση να εργάζονται περισσότεροι άνθρωποι για λιγότερες ώρες. Αυτή θα ήταν μια δίκαιη διαχείριση του χρόνου των πολιτών, την οποία βέβαια θα έπρεπε να συμπληρώνει με δίκαιη οικονομική κάλυψη βάσει του κόστους ζωής. Με αυτόν τον τρόπο και οι δείκτες ανεργίας θα έπεφταν, αλλά και η αγορά θα μπορούσε να κινηθεί καλύτερα, με αποτέλεσμα περισσότερα έσοδα για το κράτος.
Αντ’ αυτού οι κυβερνήσεις προτιμούν να συντηρούν τον εργασιακό μεσαίωνα στην Ελλάδα, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, πέρα και μακριά από τα πραγματικά συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών και της πολιτείας που αξίζουν.
Η πραγματική πολιτεία οφείλει να παρέχει εργασία σε όλους με ίσες ευκαιρίες, ώστε ο καθένας να εργαστεί πάνω στο αντικείμενο που επιθυμεί ή που έχει ταλέντο. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνεται η παραγωγικότητα και έρχεται η ανάπτυξη.
Η πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει ώστε μέσω της εργασίας, κάθε άνθρωπος να ζει με αξιοπρέπεια. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει τουλάχιστον το 50% του μισθού να επαρκεί για την κάλυψη όλων των εξόδων διαβίωσης και το υπόλοιπο να βρίσκεται στην διάθεση του καθενός για προσωπική χρήση.
Είναι βασικός κανόνας μιας ευνομούμενης πολιτείας να μπορούν να εργαστούν όλοι για την εξυπηρέτηση των συνολικών αναγκών της κοινωνίας. Αυτός είναι ο στόχος και ο σκοπός της εργασίας και όχι η δουλεία, όπως την βιώνουμε σήμερα.
Τέλος, κανένα μέλος της πολιτείας δεν επιτρέπεται να μένει χωρίς εργασία και να οδηγείται στην αδράνεια. Εξίσου όμως δεν επιτρέπεται να «σκλαβώνονται» οι ελεύθεροι άνθρωποι σε ένα άδικο κυνηγητό του χρήματος για την επιβίωση.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ