Του Κυριακέλη Γιώργου
Ο κύριος Κωνσταντίνος Γιαζιτζόγλου, πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων και Διευθύνων Σύμβουλος της Geohellas, σε συνέντευξη που πραγματοποίησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δήλωσε πως σε ένα διάστημα πενταετίας η Ελλάδα μπορεί να αναπτυχθεί οικονομικά μέσω στρατηγικών ορυκτών υλών.
Μεταξύ πολλών, ανέφερε το παράδειγμα της Κίνας, η οποία εξήγγειλε πως θα επιβάλλει περιορισμούς στις εξαγωγές γαλλίου, ορυκτό που προμηθεύεται η Ε.Ε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλα αυτά με την επένδυση της ΜELTEN για εξόρυξη βωξίτη, μπορεί να δοθεί η δυνατότητα στη χώρα μας να καλύψει τις ανάγκες της Ε.Ε σε γάλλιο, το οποίο προέρχεται από τον βωξίτη. Αυτό το ορυκτό όπως αναφέρει ο κ. Γιαζιτζόγλου είναι καταλυτική πρώτη ύλη για νέες τεχνολογικές εφαρμογές σε προηγμένους ημιαγωγούς (μικροτσίπ).
Στη συνέντευξή του ανέφερε επίσης για τις επενδύσεις που πραγματοποιεί στη Χαλκιδική η Ελληνικός Χρυσός, τις ερευνητικές εργασίες από την ιδιωτική εταιρεία που μίσθωσε δικαιώματα στους Μολάους καθώς και τον διαγωνισμό για μίσθωση δικαιωμάτων έρευνας στη Χίο. Αυτές οι επενδύσεις συνδυαστικά με ανάπτυξη δραστηριοτήτων στον εξορυκτικό κλάδο όπως μάρμαρα, δομικά υλικά, βιομηχανικά ορυκτά κ.α, θα διπλασίαζαν το οικονομικό αποτύπωμα του μεταλλευτικού κλάδου (σήμερα βρίσκεται στο 2% του ΑΕΠ) και θα δημιουργούσαν υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας εκτός αστικών κέντρων.
Είναι σαφές και αντιληπτό από όλους μας, ότι η Ελλάδα είναι πλούσια σε όλους τους τομείς και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η χώρα μας είναι πλούσια σε διάφορες πρώτες ύλες, σε ορυκτά και σπάνιες γαίες. Παρόλα αυτά είναι αμφίβολο, το κατά πόσο αυτή στιγμή είναι έτοιμη να υποστηρίξει προηγμένες τεχνολογικές εφαρμογές από άποψη υποδομής ακόμη και αν ακολουθήσει την πρόταση του κ Γιαζιτζόγλου μπαίνοντας σε κατεύθυνση αξιοποίησης των πρώτων υλών.
Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, από την σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους και εντεύθεν, θα δούμε πως η εκάστοτε διοίκηση της χώρας παραχωρούσε δημόσια γη σε ιδιώτες, για πλήρη εκμετάλλευση και κερδοσκοπία από τα ορυκτά της, με ελάχιστο ή καθόλου όφελος για το σύνολο. Αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι μία πάγια άδικη τακτική της εκάστοτε διοίκησης, η οποία (ειδικά στις μέρες μας έχει γίνει πασιφανές) συντάσσεται με τα συμφέροντα πολιτικών προσώπων και ιδιωτών, με τους οποίους ενδέχεται να υπάρχουν στενές ή ακόμη και συγγενικές σχέσεις.
Ως κοντινό χρονικά δείγμα, μπορούμε να δούμε την διαδικασία μίσθωσης δικαιωμάτων έρευνας και εξόρυξης αντιμόνιου στη Χίο. Εκεί η τοπική κοινωνία εκφράζει έντονες ανησυχίες τόσο για την διαφάνεια της διαδικασίας όσο και για πιθανή ευνοϊκή μεταχείριση συγκεκριμένων φορέων. Διαδικασίες «fast track», παραχώρηση γης από 5-30 έτη, με ελάχιστα ανταποδοτικά οφέλη για το νησί και τους κατοίκους. Παραδείγματα όπως αυτό, είναι εκατοντάδες ανά τα χρόνια, όπου κάθε πολίτης μπορεί να διαπιστώσει μέσα από τους Νόμους του ίδιου του Κράτους μας, οι οποίοι αποτυπώνουν επακριβώς αυτή την πάγια δόλια τακτική κατά των πολιτών και του συλλογικού συμφέροντος.
Για να φέρουμε όμως τα πράγματα στην ορθή τους διάσταση, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η βιομηχανία και οικονομία στη χώρα μας, (μιας και αυτά αναλύουμε τώρα) βασίζονται σε μια διοίκηση σαθρή, η οποία μεταχειρίζεται άδικα τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, καθώς και τις διαδικασίες που μπορούν να προκύψουν σε επίπεδα μεταποίησης και πώλησης προϊόντων. Όταν μιλάμε για πλουτοπαραγωγικές πηγές, μιλάμε για κάτι το οποίο ανήκει σε όλους τους πολίτες. Όταν μιλάμε για δημόσια γη, όπου μέσα της περιέχει πολύτιμα και αναγκαία ορυκτά, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αναφερόμαστε επί της ουσίας, σε ένα (από τα πολλά) περιουσιακό στοιχείο των Ελλήνων.
Η εκάστοτε διοίκηση, αδίκως λειτουργεί ως κύριος επί αυτών των περιουσιακών στοιχείων και όχι ως ένας διαχειριστικός μηχανισμός, με απόλυτο σεβασμό στη δημόσια περιουσία. Αξίζει να επισημάνω ότι όταν αναφερόμαστε σε διοίκηση, αναφερόμαστε σε ολόκληρη την Βουλή, η οποία συντίθεται από διάφορα κόμματα, διαφόρων ιδεολογιών και όπως έχει αποδειχθεί κινούνται όλοι μαζί συντεταγμένα προς την αποδυνάμωσή μας.
Άρα πώς να βιώσει η πατρίδα μας μέσω της βιομηχανίας, πραγματική οικονομική ανάπτυξη μέσα από μεγαλόπνοα σχέδια, όταν αυτά δεν βασίζονται σε μία ορθή διαδικασία διαχείρισης; Ας μην ξεχνάμε όλες τις μεγάλες βιομηχανικές παραγωγές που έβαλαν λουκέτο επί κυβερνήσεων αριστερών και δεξιών, που αυτό σημαίνει ότι η εκάστοτε διοίκηση αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της βιομηχανίας και ως εκ τούτου και της οικονομίας.
Ορθά ο κ. Γιαζιτζόγλου αναφέρεται σε ένα πιθανό σχέδιο που θα βοηθούσε την οικονομία, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί πραγματική και ουσιαστική λύση, σε ένα διαχρονικό πρόβλημα που ταλανίζει αυτή την ιερή χώρα και ονομάζεται ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Σε μία ορθή διαδικασία, η κυβέρνηση αναγνωρίζει την θέση και την αρμοδιότητά της ως διαχειριστικός μηχανισμός, η οποία διαχειρίζεται το δίκαιο του συνόλου, όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η εξόρυξη και αξιοποίηση φυσικών πόρων σε συνδυασμό με βιομηχανική παραγωγή και μεταποίηση προϊόντων. Άρα η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτά, με σεβασμό πάντα προς το σύνολο και ως γνώμονα έχει να αποδώσει μέσα από την δράση της το μέγιστο δυνατό όφελος για το σύνολο, το οποίο υπηρετεί.
Άρα η κυβέρνηση οφείλει να:
- Σέβεται και αξιοποιεί την δημόσια γη μαζί με τους φυσικούς πόρους που αυτή περιέχει, που σημαίνει ότι δεν την μοιράζει δεξιά και αριστερά χωρίς κανένα όφελος.
- Δημιουργεί ένα νομοθετικό πλαίσιο ευνοϊκό για την δημιουργία και εγκατάσταση βιομηχανικης δραστηριότητας σε όλα τα επίπεδα, όπως η μεταποιητική βιομηχανία ώστε να μην εξάγεται τίποτα αμεταποίητο (άρα και φθηνό).
- Χρηματοδοτεί οποιαδήποτε διαδικασία είναι αναγκαία για να στηθεί μια αυτόνομη, αυτοδύναμη βιομηχανική δραστηριότητα, καθιστώντας έτσι την ίδια την χώρα μας αυτάρκη, με τεράστιο όφελος στην οικονομία.
Ανάλογα σχέδια με αυτά που αναπτύξαμε στο παρόν άρθρο, διαθέτει μόνο η Ελλήνων Συνέλευσις, η οποία μέσα από ένα σχέδιο ελέγχου, εξυγίανσης και χρηματοδότησης μπορεί να καταστήσει την Ελλάδα πρώτη σε όλους τους τομείς. Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει κάθε άνθρωπος να αναγνωρίσει την θέση του ως κύτταρο της κοινωνίας μας και να πάρει ενεργό ρόλο στην υλοποίηση του σχεδίου αυτού, ενωμένος με ελεύθερη βούληση σε μία συλλογική δράση, γιατί τίποτα δεν θα έρθει από μόνο του και αυτό έχει αποδειχθεί.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ