Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών και νεαρών γυναικών έχει ξεσπάσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου συμμορίες κακοποιών κυρίως Πακιστανικής καταγωγής δρουν σε 41 βρετανικές πόλεις εδώ και πάνω από μία εικοσαετία. Παιδοβιασμοί και κακοποίηση γυναικών νεαρής ηλικίας είναι ο στόχος 76 συμμοριών των οποίων η δράση εκτείνεται σχεδόν σε όλη τη χώρα.
Μάλιστα το συγκεκριμένο σκάνδαλο δεν διέφυγε της προσοχής του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Ίλον Μασκ, ο οποίος φυσικά δεν παρέλειψε να σχολιάσει το θέμα αυτό στην πλατφόρμα Χ και να ρίξει τα βέλη του στον Βρετανό πρωθυπουργό, Κιρ Στάρμερ.
Χωρίς αμφιβολία η υπόθεση αυτή των βιασμών προκαλεί έντονο αποτροπιασμό αλλά παράλληλα προβληματισμό και ανησυχία καθώς ένα ποσοστό των κακοποιών έχει αποφυλακιστεί και επιστρέψει στις πόλεις που δρούσε.
Ωστόσο, η κοινωνία της Βρετανίας δεν είναι το μοναδικό κοινωνικό σύνολο που βιώνει αποτρόπαια εγκλήματα παιδοφιλίας και κακοποίησης, με τους δράστες να γυρίζουν εκεί και από όπου ξεκίνησαν, επιβεβαιώνοντας την ανεπάρκεια του νομικού συστήματος να προστατεύσει τους πολίτες του.
Παραδείγματα τέτοιων εγκληματικών και απάνθρωπων ενεργειών έχουν συμβεί και συμβαίνουν εδώ και πολλές δεκαετίες σε πολλές χώρες ανά την υφήλιο, με τις περισσότερες φορές η υπόθεση να κουκουλώνεται καθώς η εμπλοκή προσώπων σε αυτή απαιτεί τη συγκάλυψη και αυτό γιατί αυτά ανήκουν στην κοινωνική αφρόκρεμα που κατέχει θέσεις εξουσίας. Ακόμη, σε αυτόν τον κατάλογο των εμπλεκόμενων θα βρει κανείς μέλη κάποιου κλήρου, με τα ονόματα αυτών να θάβονται πίσω από το μότο «Πίστευε και μη ερεύνα».
Από το σκάνδαλο του Epstein μέχρι και αυτά της Καθολικής Εκκλησίας στην Αυστραλία, στην Βοστώνη αλλά και στην Ιρλανδία, ο κόσμος αυτός μετρά χιλιάδες επί χιλιάδων θύματα των οποίων το ηλικιακό όριο είναι ανησυχητικά χαμηλό. Ως αποτέλεσμα, τα θύματα αυτά θα πρέπει να ζήσουν για το υπόλοιπο της ζωής τους (μέχρι πολλές φορές οι ίδιοι να βάλουν τέλος σε αυτή) με ένα ανεπούλωτο τραύμα που το στοιχειώνει η απόκρυψη της αλήθειας. Το ίδιο το θύμα αναγκάζεται να υπομένει ένα συνεχόμενο βιασμό από ένα άδικο καθώς αυτό – τις περισσότερες φορές – βλέπει τον θύτη του όχι μόνο να αθωώνεται αλλά μάλιστα να επιβραβεύεται και να καταξιώνεται από μία σάπια κοινωνική ελίτ, δίνοντας τη δυνατότητα στον ίδιο να επαναλάβει τα ειδεχθή του εγκλήματα.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν σε αυτό το σημείο είναι τα εξής: «πότε θα σταματήσει αυτή η ηθική κατρακύλα;», «πότε η αλήθεια θα βγει στο φως;», «πότε θα τιμωρηθούν οι ένοχοι;». Ερωτήματα που παλεύουν με τον χρόνο έτσι ώστε ο δράστης να μην επιστρέψει στο τόπο (χώρο) του εγκλήματος και το «πότε» να πάρει την απάντηση του «ποτέ», μετατοπίζοντας τον τόνο από το όμικρον στο έψιλον.
Χρόνος εναντίον χώρου, με το άδικο να επιστρέφει ξανά και ξανά και τα θύματα να μην τα χωράει ο τόπος. Κι εμείς ως απλοί θεατές να αδυνατούμε να χωρέσουμε στο μυαλό μας το άδικο αυτό, αναρωτώμενοι αν συνέβαινε αυτό σε εμάς, βάζοντας τους εαυτούς μας στη θέση ενός θύματος και αυτό γιατί κάθε ε-γώ είναι αυτός, με λίγα λόγια ο ίδιος μας ο ε-αυτός.
Εγώ είμαι αυτός και αυτός είμαι εγώ, με το έψιλον ως επιφώνημα να φωνάζει μια αλήθεια ξεχασμένη πως «αυτός», ο κάθε δηλαδή άνθρωπος, είναι ο εαυτός μου, τονίζοντας πάντα το όμικρον, την ίδια την ολότητα μιας συλλογικότητας όπου όλα καθρεφτίζονται όταν αυτά αναγνωρίζουν και πηγαίνουν προς το όμοιό τους για να ενωθούν με αυτό, δίνοντας πάντα έμφαση στο ίδιο το όμικρον.
Αυτή η πορεία προς το όμοιο είναι ουσιαστικά μια προσομοίωση, η οποία φιλτράρει τις πράξεις μας μέσω του εαυτού μας, προστατεύοντας αυτόν και κάθε αυτόν, γιατί αυτοί είμαστε εμείς και κάθε μας κίνηση επιστρέφει πίσω σε εμάς, στον τόπο δηλαδή από όπου και ξεκίνησε. Με αυτόν τον τρόπο εξαλείφεται κάθε έννοια εγωισμού, γιατί ο σκοπός της ύπαρξής μας στοχεύει στο συλλογικό, στο όλον όπου κάθε άτομο γίνεται καθρέφτης μιας ενοποιημένης ολότητας.
Επομένως αν θέλουμε η απάντηση στο «πότε» να είναι το «τώρα», θα πρέπει να επιστρέψει αυτή η προσομοίωση, μέσα από την οποία αυτός που πρόκειται να επιτελέσει μια πράξη σε κάποιον άλλον, θα πρέπει πρώτα να υποστεί τις συνέπειες της πράξης του αυτής στον ίδιο του τον εαυτό. Εάν οι συνέπειες αυτές είναι καταστροφικές για τον ίδιο, τότε η πράξη δεν θα γίνεται αποδεκτή από το σύνολο της κοινωνίας, τονίζοντας έτσι τη σημασία της διασφάλισης της ολότητας.
Η νομική έννοια της προσομοίωσης αυτής έχει αποτυπωθεί στις μέρες μας και έχει επιστρέψει στον τόπο που αυτή γεννήθηκε, καθώς ήταν θαμμένη μέσα στη λήθη ενός ψεύτικου χρόνου που αντικαθιστούσε το «πότε» με το «ποτέ». Η αποτύπωσή της βρίσκεται στον ακόλουθο σύνδεσμο, έτοιμη να επαναφέρει τον άξονα ενός αξιακού συστήματος βάσει του οποίου οι ενέργειες του κάθε ενός από εμάς θα αντανακλούν το φως της αλήθειας, αναγνωρίζοντας πάντα το δίκαιό της, δηλαδή τον ίδιο της τον εαυτό: Ελλάνιο Αξιακό.
Ε! Αυτός είμαι εγώ. Ο τόνος από το όμικρον επιστρέφει στο ωμέγα που βρίσκεται μέσα στο ίδιο το «εγώ», έτσι ώστε το μικρό (ό-μικρον) να γίνει μεγάλο (ω-μέγα) και μέσα από την ταύτιση και ένωση του «εγώ» με το «αυτός», όλοι μαζί ενωμένοι να πορευτούμε με αυτογνωσία την αθάνατη λεωφόρο της άπειρης ευδαιμονίας μας.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ