Του Παρασκευά Αρσενίου
Σε συνέχεια του θέματος που προέκυψε σχετικά με τα στρατιωτικά νοσοκομεία και ειδικά με το 424 ΓΣΝΕ ακούσαμε σε ραδιοφωνική συνέντευξη τον υπουργό υγείας κ. Γεωργιάδη να επιρρίπτει αποκλειστικά την ευθύνη στον υπουργό άμυνας κ. Δένδια προσθέτοντας ότι, αν χρειάζεται βοήθεια, ευχαρίστως το ΕΣΥ θα βοηθήσει, καθώς τέτοια θέματα δεν συμβαίνουν σε αυτό.
Μέσα στο μυαλό του κ. Γεωργιάδη φαίνεται η υγεία μη στρατιωτικών και στρατιωτικών να είναι κάτι το διαφορετικό και να αφορά ξεχωριστά υπουργεία. Την ίδια στιγμή ξεχνά κάποια γεγονότα.
Φαίνεται ότι κ. υπουργός υγείας προτιμά να αγνοεί τα του “οίκου του”, τα μεγάλα χρόνια προβλήματα που μαστίζουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τους 100.000 πολίτες που σε κατάλογο περιμένουν κατά μέσο όσο 1-2 χρόνια για να χειρουργηθούν.
Ξεχνά ότι τα στρατιωτικά νοσοκομεία δέχονται και προσφέρουν υπηρεσίες σε πολίτες της χώρας καλύπτοντας ελλείψεις του ΕΣΥ και ότι στρατιωτικοί γιατροί παθολόγοι διατίθενται σε νοσοκομεία του ΕΣΥ καλύπτοντας θέσεις και εκτελώντας εφημερίες.
Φαίνεται να είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε την έλλειψη της αιδούς.
Ο κύριος υπουργός υγείας αφενός καταλογίζει ευθύνες σε οποιονδήποτε δικαιολογώντας τον εαυτό του και την ίδια στιγμή ο κ. υπουργός εθνικής αμύνης καρατομεί την ηγεσία του υγειονομικού σώματος και τους διοικητές των στρατιωτικών νοσοκομείων για να αποποιηθεί ευθύνες ατομικές και όλων των προκατόχων του όλων των κυβερνήσεων.
Αφετέρου εμείς οι πολίτες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ανεχόμαστε να μας κυβερνούν υποκείμενα περιορισμένου αισθήματος ευθύνης, ηθικής αξίας, ικανοτήτων και βούλησης.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το τελευταίο συμβαίνει γιατί, μη αντιλαμβανόμενοι την ευθύνη του βίου μας και έτσι έχοντες την “φωλεά λερωμένη”, δεν αρθρώνουμε λόγο και πράξη ευθύνης την ώρα που πρέπει.
Μήπως είναι ώρα να αναθεωρήσουμε την αγελαία συμπεριφορά μας, που μας καθιστά διηρημένους, ανίσχυρους και χειραγωγήσιμους και να ενωθούμε συντεταγμένα, με σκοπό και στόχο να αλλάξουμε αυτό το «μπάχαλο» που βιώνουμε;
Προς τούτο θα αρκούσε να θελήσουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και για ποιο σκοπό περιφέρουμε το σαρκίο μας σε αυτόν τον φιλόξενο πλανήτη της αφθονίας. Εάν το κάνουμε θα μπορέσουμε να δούμε ότι όλα είναι έτοιμα για την μεγάλη επανόρθωση του βίου μας ώστε να καταστεί ανθρώπινος, δηλαδή όπου ο λόγος (η ανάγκη, ο σκοπός, ο στόχος και η δημιουργική δραστηριότητα) θα άγει τις επιθυμίες και θα ορίζει τις πράξεις μας.
Ίσως ισχυριστούμε ότι είναι δύσκολο χωρίς βοήθεια. Ας μη μας διαφεύγει όμως ότι η αληθινή βοήθεια νοείται να είναι εγγύς, σε απόσταση χειρός, αρκεί να στραφούμε και να την αναγνωρίσουμε με την λογική μας, ελεύθερα και με αρετή.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ