Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
Στην επιστήμη των μαθηματικών, υπάρχει ένας κλάδος που ασχολείται με τον λεγόμενο «προτασιακό λογισμό», ο οποίος μέσα από ένα σύστημα συμβόλων πραγματεύεται τη σχέση λογικών προτάσεων που με τη σειρά τους φέρουν μια αληθοτιμή. Με απλά λόγια, μεταφέροντας τον όρο «λογική πρόταση» στα λεξικογραμματικά πλαίσια της γλώσσας μας που συστήνεται από σύμβολα (ήτοι γράμματα), βλέπουμε πως ο συγκεκριμένος όρος αποτυπώνει την πραγματικότητα του ίδιου μας του κόσμου. Αυτή η αποτύπωση εκφράζεται με τιμές αλήθειας (αληθοτιμές), δηλαδή τις έννοιες «αληθής» ή «ψευδής», οι οποίες και είναι αμετάβλητες.
Ένα παράδειγμα λογικής πρότασης είναι η εξής:
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015 ήταν το όχι. Η συγκεκριμένη πρόταση είναι αληθής.
Τώρα αν θέλουμε να συσχετίσουμε μια δεύτερη λογική πρόταση με την πρώτη, θα λέγαμε ότι επομένως το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι και αυτό το οποίο εφαρμόστηκε πολιτικά, δίνοντας ξανά την αληθοτιμή «αληθής» στη δεύτερη πρόταση.
Ή μήπως όχι;
Το ζήτημα είναι πως οι λογικές προτάσεις (και οι μεταξύ τους σχέσεις) χάνουν τα λογικά τους όταν αυτές μεταφέρονται στον κόσμο της πολιτικής, καθώς αυτές εκφράζονται ως επί το πλείστον με τιμές ψεύδους, αλλοιώνοντας αποτελέσματα αλλά και την ίδια τη βούληση των πολιτών.
Η αλλοίωση αυτή συμπαρασύρει και τις ίδιες τις λέξεις, με το «όχι» να γίνεται «ναι», το «ναι» να παίρνει τη θέση του «όχι», και οι έννοιες «αληθής» και «ψευδής» να παραμορφώνουν την πραγματικότητα, οδηγώντας τις κοινωνίες σε έναν παραλογισμό και αυτό γιατί οι παράλογες (και όχι λογικές) προτάσεις των κομματικών μηχανισμών που συνθέτουν την πολιτική σκηνή εκφράζονται με ψευδοτιμές, οι οποίες και στοχεύουν στον περιορισμό της ελευθερίας των ανθρώπων.
Συγκεκριμένα σε σχετικό του άρθρο, ο δημοσιογράφος Βόλφγκανγκ Μούνχαου αναφερόμενος στο δημοψήφισμα του 2015, επικρίνει την πολιτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς αυτή δείχνει – σύμφωνα με τον ίδιο – να παρεμβαίνει σε εκλογικές διαδικασίες χωρών, καταπατώντας δημοκρατικές αρχές που προάγουν την ελευθερία του λόγου και ιδιαίτερα όταν αυτός αποτυπώνεται μέσα από την ψήφο των πολιτών.
Έτσι η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται, αλλά αυτή τη φορά όχι στην Ελλάδα αλλά στη Ρουμανία, αφού η ακύρωση του πρώτου γύρου των προεδρικών της εκλογών έβγαλε χιλιάδες πολίτες στους δρόμους ζητώντας το αληθές του εκλογικού αποτελέσματος.
Από ότι όμως φαίνεται, η Ε.Ε., βλέποντας την ακροδεξιά να αποκτά δυναμική, είναι έτοιμη να δοκιμάσει τα πάντα, ακόμα και να αλλάξει τις τιμές αλήθειας με αυτές του ψεύδους για να λάβει το αποτέλεσμα που αυτή επιθυμεί.
Μάλιστα, στο ίδιο άρθρο του, ο Μούνχαου αναφέρει τις δηλώσεις του Τιερί Μπρετόν (πρώην Γάλλου επιτρόπου) σχετικά με τις πρόσφατες εκλογές της Ρουμανίας, με τον ίδιο τον επίτροπο να παραδέχεται (όπως παρουσιάζεται στο εν λόγω άρθρο) την παρέμβαση της Ε.Ε. σε αυτές.
Αν και ο Τιερί Μπρετόν έσπευσε να διαψεύσει τις δηλώσεις αυτές (ο επίτροπος ανέφερε πως οι δηλώσεις του παρερμηνεύτηκαν), το φιάσκο του ελληνικού δημοψηφίσματος καταδεικνύει αυτούς τους προτασιακούς παραλογισμούς των κυβερνώντων που με τις προτάσεις τους ξεπουλάνε μια χώρα ολόκληρη με τιμές ψεύδους, φορτώνοντας τους πολίτες της με χρέη έτσι ώστε οι ίδιοι να αναγκαστούν να χάσουν το πολυτιμότερό τους αγαθό, την ίδια την ελευθερία. Μια ελευθερία που εκφράζεται στο λόγο τους, στη βούλησή τους, στην ίδια τους την ψήφο.
Όταν αυτή η ελευθερία στη δύναμη της ψήφου που κατέχει ο πολίτης λάβει ψεύτικες τιμές και όχι τιμές αλήθειας, ατιμάζοντας την έννοια αυτής της ύψιστης αξίας που λέγεται ελευθερία, τότε η κατάσταση οδηγείται στα άκρα, με τον πολίτη να πολιορκείται από ακροδεξιές και ακροαριστερές ιδεολογίες στην προσπάθειά του να επαναφέρει τη δύναμή του αυτή. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που ο πολίτης ώντας χαμένος στον παραλογισμό αυτόν που τον γέννησαν οι παράλογες προτάσεις των πολιτικών αντιπροσώπων του, να διαλέγει την πολιτική αδράνεια και την απομάκρυνσή του από τα κοινά.
Για αυτόν τον λόγο, εκεί πίσω στο όχι και τόσο μακρινό 2015, εκείνη την χρονιά του ελληνικού δημοψηφίσματος, δύο μήνες μετά από τη διεξαγωγή του, δημιουργήθηκε ένας πολιτικός προτασιακός λογισμός που φέρει μέχρι και σήμερα λογικές προτάσεις αξιών, αρχών και νόμων εκφραζόμενες με τιμές αλήθειας, τιμώντας έτσι την ύπαρξη του ανθρώπου για να μπορέσει ο ίδιος να αναδείξει την ιδιότητα που κουβαλά από τη γέννα του και δεν είναι άλλη από αυτή του πολίτη.
Μία από αυτές τις προτάσεις είναι και αυτή της πολιτικής ελευθερίας, μέσω της οποίας ο πολίτης προβάλλει ελεύθερα τη δύναμη του λόγου του, της ψήφου του, συμμετέχοντας ενεργά σε πολιτειακά ζητήματα, δημιουργώντας νέες λογικές προτάσεις που φέρουν αληθοτιμές του ίδιου του δικαίου, της ισότητας και της αρμονίας. Με αυτόν τον τρόπο, ο πολίτης επαναφέρει την πολιτική του θέση στην μεσότητα αυτών των αξιών, αρχών και νόμων, προστατευόμενος πλέον από πολιτικά άκρα που βλάπτουν τη θέση του αυτή.
Αυτός ο πολιτικός λογισμός που δημιουργήθηκε τότε ονομάζεται Ελλήνων Συνέλευσις, ο οποίος και συνιστά έναν μοναδικό φορέα τιμής μιας αλήθειας αμετάβλητης, τον ίδιο δηλαδή τον πολίτη. Μέσα από την Ιδρυτική του Διακήρυξη, ο φορέας αυτός δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο πολίτης θα επανακτήσει τη δύναμή του μέσα από 33 λογικές προτάσεις, έτσι ώστε με αληθινή ελευθερία και ελεύθερη αλήθεια να δημιουργήσει ο ίδιος τη δική του δίκαιη πολιτεία.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ