Του Αμφίμαχου
Την Δευτέρα 12 Μαΐου 2025, ο Δήμος Παύλου Μελά, με αφορμή τη συμπλήρωση 106 χρόνων από τη τελική φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από το στρατό των Νεότουρκων του Μουσταφά Κεμάλ, οργάνωσε εκδηλώσεις εθνικής μνήμης.
Οι εκδηλώσεις αυτές περιλάμβαναν την κατάθεση στεφάνων στο άγαλμα του Πόντιου αγωνιστή, στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, καθώς επίσης παίχθηκε ποντιακή μουσική και τραγουδήθηκαν θλιβερά ποντιακά τραγούδια.
Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ομιλία έγινε στην αίθουσα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) με την ονομασία «Σκηνή Σωκράτης Καραντινός», που βρίσκεται στον χώρο της Μονής των Λαζαριστών καθολικών μοναχών του ιεραποστολικού Τάγματος του Αγίου Βικέντιου του Παύλου.
Αλγεινή εντύπωση προξένησαν οι δηλώσεις του υφυπουργού Εσωτερικών Μακεδονίας – Θράκης στο τέλος της εκδήλωσης, ο οποίος ανέφερε τα εξής ανεκδιήγητα: «Δυστυχώς έως και σήμερα η γειτονική χώρα, (εννοεί την Τουρκία), αρνείται να ζητήσει έστω και μία συγγνώμη αναγνωρίζοντας τα εγκλήματά της!».
Η αναφορά στις τραγικές μνήμες της γενοκτονίας των Ποντίων, δεν είναι δυνατόν, μετά από έναν και πλέον αιώνα, να περιορίζεται σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, σε στερεότυπες ομιλίες και σε ανέξοδες φράσεις εκπροσώπων των κομματικών κυβερνήσεων, για συγνώμη και αναγνώριση εγκλημάτων από την Τουρκία.
Όλες οι κυβερνήσεις της χώρας μας τηρούν μία δειλή στάση, στις γεωπολιτικές βλέψεις της Τουρκίας, όλα αυτά τα χρόνια και αυτό συνιστά προσβολή στη μνήμη των θυμάτων και στη συνείδηση όλων των ανθρώπων του γένους μας.
Να θυμίσουμε ότι η γενοκτονία των ποντίων, αποτελεί μία από τις πιο τραγικές σελίδες της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού, με θύματα τον ποντιακό πληθυσμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά την περίοδο 1914 – 1923, κυρίως από τους Νεότουρκους και αργότερα από το Κεμαλικό καθεστώς.
Έχει εκτιμηθεί από ιστορικές πηγές, ότι τουλάχιστον 353.000 πόντιοι Έλληνες, σφαγιάστηκαν, απεβίωσαν από τις κακουχίες, τους εκτοπισμούς, τις πορείες θανάτου και τις ωμές εκτελέσεις.
Εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη εκδιώχθηκαν ή υποχρεώθηκαν σε βίαιο εκπατρισμό και κατέφυγαν στην Ελλάδα, κυρίως μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923.
Η Ποντιακή γενοκτονία, δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά είναι πολιτική απαίτηση της Ελληνικότητας, για την διεθνοποίησή της και την αναγνώρισή της από το παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα, για να αποκατασταθεί η εθνική αξιοπρέπεια στην εξωτερική μας πολιτική, την οποία εκτός των άλλων, τραυμάτισαν βαριά οι πρόσφατες υποτακτικές υποκλίσεις του υπουργού εξωτερικών της χώρας μας, στον πρόεδρο της Τουρκίας.
Η γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι επέτειος, είναι κατηγορητήριο για την Τουρκία, η οποία σήμερα κατέχει την Κύπρο, απειλεί το Αιγαίο και παραβιάζει συστηματικά το διεθνές δίκαιο στην περιοχή.
Δεν είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά, να κάνουμε εκδηλώσεις με κατάθεση στεφανιών, τραγούδια που μιλούν για χαμένη πατρίδα και άλλα φολκλορικά στοιχεία, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη στρατηγική και χωρίς καμία επίσημη προσφυγή σε κάποιον διεθνή φορέα, όπως είναι ο Οργανισμός Ηνωμένου Έθνους (ΟΗΕ).
Είναι τραγικό το Ελληνικό κράτος να μην έχει ακόμη απαιτήσει επίσημα την αναγνώριση της γενοκτονίας από τον ΟΗΕ.
Οι μόνες χώρες που αναγνώρισαν την γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο, στην ανατολική Θράκη και σε ολόκληρη την Ανατολία, μετά από τόσα χρόνια, είναι μόνο η Κύπρος, η Σουηδία, η Αρμενία και η Ολλανδία, τόσο ανίκανες είναι οι Ελληνικές κυβερνήσεις, να προωθήσουν σοβαρά θέματα του Έθνους.
Οι κυβερνήσεις της χώρας μας δεν συνέδεσαν ποτέ την άρνηση αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων εκ μέρος της Τουρκίας, με την σχέση προσχώρησης αυτής ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρόλο που έχουμε τη δυνατότητα του δικαιώματος της αρνησικυρίας.
Επιπρόσθετα, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε κάποιου είδους διαπραγμάτευση με τη φωνή του ιστορικού δικαίου της χώρας μας.
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας, από τον Τουρκικό στρατό, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ευχολόγια, πολιτιστικές εκδηλώσεις φολκλορικού χαρακτήρα που προσβάλουν το γένος μας, αλλά με πολιτικές ισχυρών κυρώσεων, συστηματικής στρατηγικής πίεσης και ιστορικής απαίτησης δικαιοσύνης.
Δεν επιτρέπεται να περιμένουμε μία «συγνώμη από την Τουρκία», αλλά να απαιτήσουμε από την Ελληνική πολιτεία να επανορθώσει την εξωτερική πολιτική της και να σταματήσει την διαρκή υποχώρηση στις απαιτήσεις της Τουρκίας, ενεργοποιώντας στρατηγική Εθνικής Κυριαρχίας και δικαιοσύνης και όχι άλλη δουλοπρέπεια και αδικία.
Η αναγνώριση της Ποντιακής γενοκτονίας, σημαίνει αυτόματα, ισχυρές και αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις της χώρας μας.
Απαιτήσεις που αφορούν τις διεκδικήσεις αποζημιώσεων και επανορθώσεων προς τους απογόνους των θυμάτων και την ανακίνηση δικαστικών διαδικασιών έως και εδαφικών απαιτήσεων.
Η πατρίδα του Πόντου είναι εκεί στη θέση της και δεν έχει χαθεί, όπως γράφει κάποιο τραγούδι, αλλά περιμένει μία σοβαρή πραγματικά Ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα βάλει τα πράγματα στη θέση που τους αρμόζει.
Μία πραγματικά Ελληνική κυβέρνηση, οφείλει να έχει προγραμματίσει και να είναι σε θέση να προωθήσει αμέσως την αξιολόγηση της Εξωτερικής πολιτικής, με γνώμονα μόνο το Εθνικό συμφέρον που αφορά, την εδαφική ακεραιότητα, την εθνική κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την αυστηρή προστασία, των ζωτικών συμφερόντων της χώρας μας, προωθώντας και διασφαλίζοντας τον διαχρονικό πολιτισμό των Ελλήνων και την ηγετική θέση της Ελληνικότητας, απανταχού της Γαίας.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ