Του Παρασκευά Αρσενίου
ιατρού Ειδικού Παθολόγου
Η πανελλήνια ένωση φαρμακοβιομηχανίας δια μέσου του προέδρου της και μέλους του ΔΣ του ΣΕΒ καθώς και μέλους του ΔΣ του Συνδέσμου των Ευρωπαϊκών Φαρμακοβιομηχανιών «Medicines for Europe», κ. Θ. Τρύφωνα έκανε δηλώσεις επί τη ευκαιρία της εκλογής του Προέδρου Trump στην Προεδρία των ΗΠΑ. Είπε μεταξύ άλλων:
«Ως προς τη φαρμακευτική βιομηχανία, είναι ξεκάθαρο ότι μετά την ολοκλήρωση των δράσεων του Ταμείου Ανάκαμψης, θα πρέπει να υπάρξει ένας μόνιμος μηχανισμός επιτάχυνσης των επενδύσεων σε παραγωγή, έρευνα και ανάπτυξη. Ο επιταχυντής αυτός είναι απαραίτητος, ώστε να αντισταθμίσει τις τεράστιες, διαρκώς αυξανόμενες επιβαρύνσεις της φαρμακοβιομηχανίας λόγω του υψηλού κόστους της ενέργειας, του κόστους προσαρμογής στην πολύ αυστηρή περιβαλλοντική νομοθεσία και τις συνεχώς αυξανόμενες κανονιστικές απαιτήσεις για τη διασφάλιση της ποιότητας.
Στην Ελλάδα, είναι ξεκάθαρο ότι τα επενδυτικά κίνητρα θα πρέπει να επεκταθούν χρονικά, να γίνουν ακόμη πιο ευέλικτα και να συνδυαστούν με τη μείωση της υπερφορολόγησης και του clawback. Η επενδυτική δυναμική της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας δεν πρέπει επ’ ουδενί να ανακοπεί.Η φαρμακοβιομηχανία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την υγεία, την καινοτομία και την οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη – η επένδυση σε αυτήν είναι επένδυση στο μέλλον της κοινωνίας μας».
Μετά την αλλαγή στην ηγεσία των ΗΠΑ φαίνεται να επίκεινται μεταβολές στην πολιτική και αναθεωρήσεις σε πολλούς τομείς μεταξύ των οποίων και στον τομέα της δημόσιας υγείας.
Μελέτη του Jama που αφορούσε 443.445 ενήλικες Αμερικανούς έδειξε ότι η εμπιστοσύνη των ενηλίκων Αμερικανών στους γιατρούς και τα νοσοκομεία μειώθηκε από το 71,5% τον Απρίλιο του 2020 σε 41,1% τον Ιανουάριο του 2024. Αυτό δείχνει ότι η όλη προσπάθεια της φαρμακοβιομηχανίας να χτίσει και να εκμεταλλεύεται επί δεκαετίες την χωρίς όρους εμπιστοσύνη των Αμερικανών φαίνεται να έχει πλέον καταρρεύσει.
Ο Robert F. Kennedy Jr, που προβλέπεται να αναλάβει τον τομέα της υγείας στις ΗΠΑ στο προσεχές μέλλον, έχει δηλώσει ακόμη από την προεκλογική περίοδο που μετείχε ως υποψήφιος για την προεδρία ότι προτεραιότητά του θα ήταν να αντιμετωπίσει οδηγώντας στην δικαιοσύνη όλα τα αργυρώνητα από τις φαρμακοβιομηχανίες ιατρικά περιοδικά κατηγορώντας τα για εκβιασμό, αν δεν διαχωρίσουν την σχέση τους με αυτές.
Βέβαια θα πρέπει να τονιστεί ότι όλο αυτό το διάστημα οι κυβερνήσεις – υπηρέτες του βαθέος κράτους – στήριζαν απροκάλυπτα την μεγάλη φαρμακοβιομηχανία, ιδιαίτερα εμφανώς κατά την περίοδο του COVID-19.
Η δυτική ιατρική από τις αρχές του περασμένου αιώνα διαμορφώθηκε και έκτοτε ποδηγετείται από την οικογένεια ιδιοκτήτρια μεγάλης πετρελαϊκής εταιρείας η οποία, αφού κατέκτησε την πετρελαϊκή αγορά, σκέφτηκε ότι ο επόμενος πλέον προσοδοφόρος τομέας θα είναι η υγεία.
Χρησιμοποιώντας το τέχνασμα “φιλανθρωπία” και διοχετεύοντας σε αυτήν τα παράνομα κέρδη της, δημιούργησε ένα ίδρυμα-φορολογικό καταφύγιο από το οποίο με δωρεές κατάφερε να ελέγχει ιατρικές σχολές και νοσοκομεία, διαγκωνίζοντας με κάθε μέσο κάθε αντίπαλο και προωθώντας τις πατενταρισμένες μορφές συνθετικών φαρμάκων.
Οτιδήποτε φυσικό που δεν μπορούσε να πατενταριστεί, οτιδήποτε μπορούσε να βοηθήσει πραγματικά τον άνθρωπο, κυνηγήθηκε, συκοφαντήθηκε και πέρασε στο περιθώριο αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο.
Έκτοτε οι νέοι που επιλέγουν να υπηρετήσουν ως γιατροί και νοσηλευτές διδάσκονται από καθέδρας, ενστερνίζονται και εφαρμόζουν τις πρακτικές και τα μέσα της “επιστημονικής ιατρικής”.
Το σπουδαιότερο είναι ότι ο εκτικός τρόπος ζωής, που επιβλήθηκε στους ανθρώπους και έγινε αφόρητος ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, δεν αφήνει τον χρόνο στους γιατρούς μας να αναρωτηθούν και κυρίως να αναζητήσουν πληροφορίες, οι οποίες εμποδίζονται συστηματικά να έρχονται στο φως της δημοσιότητας, για την ορθότητα αυτών που μαθαίνουν και χρησιμοποιούν.
Και μόνο η επικρατούσα χρόνια λήψη φαρμάκων και η δημιουργία χρόνιων ασθενών – μονίμων πελατών θα αρκούσε για να οδηγήσει στην έρευνα του όρου “όρμησις”.
Ο όρος αυτός αναφέρεται στο γεγονός ότι οι διάφορες ουσίες σε μεγάλες συγκεντρώσεις δρουν κατασταλτικά στις κυτταρικές λειτουργίες ενώ σε μεγάλες αραιώσεις διεγερτικά.
Αυτό σημαίνει ότι όλες οι συνήθεις φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιούνται σήμερα (αντι-υπερτασικά, αναλγητικά, αντιβιοτικά, χημειοθεραπείες κλπ) δρουν στα κύτταρα ως δηλητήρια που δεν οδηγούν σε ίαση και επιπλέον προσθέτουν νέα προβλήματα και οδηγούν σε νέες περιπέτειες υγείας.
Αποτελεί κοινή ιατρική πρακτική να αναζητούνται και να ανευρίσκονται τα παράπονα υγείας ειδικά των ενηλίκων και υπερηλίκων ασθενών στις παρενέργειες των φαρμάκων που λαμβάνουν. Πρέπει δε να τονιστεί ότι για τον θεράποντα ιατρό αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση η διακοπή ενός φαρμάκου από την συνταγογράφησή του.
Έχοντας αυτά κατά νουν, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η χώρα μας μπορεί να ονομάζεται πολιτεία; Εάν μπορεί, τότε νοείται να αυτή να ενδιαφέρεται για την ίδια την υγεία της που είναι η συνισταμένη της υγείας των πολιτών της. Συμβαίνει αυτό στην χώρα μας; Το βλέπουμε να αποτελεί το πραγματικό ενδιαφέρον των κυβερνήσεων; Το βλέπουμε να νοιάζονται για αυτό μεγάλοι παγκόσμιοι οργανισμοί που προβάλλονται στην κοινή συνείδηση ως υπερασπιστές του δικαίου, της υγείας, της ελευθερίας των λαών;
Τι λοιπόν θα ήταν το μέλημα μιας πραγματικής πολιτείας που θα ενδιαφερόταν πραγματικά για την ευημερία των πολιτών της;
Στατιστικά η νοσηρότητα είναι αυξημένη στα χαμηλά οικονομικά στρώματα του δυτικού κόσμου.
Αυτό που μας αρρωσταίνει είναι το στρες που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις προκλήσεις του βίου μας απαντώντας κατάλληλα και ανάλογα και διατηρώντας την ισορροπία και αρμονία μέσα μας και στο περιβάλλον μας. Είναι όταν δεν έχουμε την απαιτούμενη ενέργεια και προετοιμασία.
Είναι ο καιρός η ιατρική μας να γίνει επιστήμη.
Εάν επίσταμαι σημαίνει γνωρίζω είμαι βέβαιος αποδεδειγμένα και μπορώ έτσι να προβλέπω με ακρίβεια, θα πρέπει να αμφισβητήσουμε την επιστημονικότητα της κρατούσας ιατρικής μέχρι να μας αποδείξει επιστημονικά το αντίθετο.
Εάν δεν μπορέσει και δεν μπορεί, τότε δεν θα πρέπει να δούμε εάν υπάρχει μια τέτοια ιατρική προσέγγιση και να την ακολουθήσουμε;
Από την άλλη θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα ήταν η ζωή και ο βίος μας εάν είχαμε δικαιολογημένα εμπιστοσύνη στην πολιτεία μας και τους δημόσιους λειτουργούς – υπηρέτες των δικαίων μας! Πώς θα ήταν εάν νοιώθαμε δικαιολογημένα ασφαλείς; Πώς θα ήταν εάν είχαμε με μέριμνα της πολιτείας εξασφαλισμένη εργασία;
Πώς θα ήταν εάν οι απολαβές μας ήταν δίκαια τέτοιες ώστε το ήμισυ να αρκεί για αξιοπρεπή βίο και το άλλο ήμισυ για την ψυχαγωγία μας; Πώς θα ήταν εάν η παιδεία μας ήταν αυτή που θα μας επιτρέπει να ανακαλύπτουμε τα ταλέντα, τις δυνάμεις και δυνατότητές μας και να επιλέγουμε την εργασία μας με μόνο κριτήριο του ότι μας αρέσει και μας δίνει ευχαρίστηση; Και πώς θα ήταν όταν θα έχουμε την εμπιστοσύνη ότι η αυριανή ημέρα θα είναι καταλληλότερη για την όλη μας ανέλιξη απλά επειδή εμείς οι ίδιοι το έχουμε φροντίσει μετέχοντας στις αποφάσεις που ρυθμίζουν το παρόν και το μέλλον μας;
Μπορούμε να φανταστούμε ύπαρξη δομής υπεύθυνης έναντι της πολιτείας για την παραγωγή φαρμάκων αποτελεσματικών για ίαση και χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες; Μπορούμε ακόμη να φανταστούμε πώς θα ήταν αν όλες οι λεγόμενες εναλλακτικές ιατρικές προσεγγίσεις έχουν ίσες ευκαιρίες να δείξουν τις δυνατότητες και αποτελεσματικότητές τους;
Θα ήταν δίκαιο να αναρωτηθούμε “άραγε μπορούν όλα αυτά να συμβούν;” Είναι αρκετά βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να πάρουμε καταφατική απάντηση, εάν απροκατάληπτα ζητήσουμε να μάθουμε τι είναι ο ανθρωποκεντρικός οργανισμός και πολιτικός φορέας του Έθνους μας Ελλήνων Συνέλευσις.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ