Της Μαρίας Ντάσιου
Νέο περιστατικό ενδοσχολικής βίας ανάμεσα σε ανήλικους έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες στην Πάτρα.
Συγκεκριμένα οι γονείς του θύματος κατήγγειλαν ότι κατά την διάρκεια σχολικής εκδρομής, τρεις μαθητές της 5ης δημοτικού τύλιξαν το κεφάλι του παιδιού τους με σακούλα, κάνοντας ότι το πνίγουν για να το φοβίσουν.
Είναι σοκαριστικό και μόνο να φαντάζεσαι ότι παιδιά χρησιμοποίησαν σακούλα για να “πνίξουν” τον συμμαθητή τους, ασχέτως αν αυτοί το θεώρησαν ως παιχνίδι εκφοβισμού. Είναι τραγικό ότι αυτό το συζητάμε για μαθητές, και δη δημοτικού.
Πολύ ανησυχητικό είναι ότι αυξάνονται καθημερινά τα περιστατικά βίας ανηλίκων από συνομηλίκους τους μέσα και έξω από τα σχολεία, θέτοντας πολλές φορές τη ζωή των θυμάτων σε κίνδυνο.
Το Κράτος για να δείξει ότι κάνει κάτι για να λύσει το πρόβλημα, αντιτάσσει τιμωρίες για τους γονείς των παιδιών που εκδηλώνουν βίαιη συμπεριφορά, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά. Χρηματικά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης είναι τα μέτρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση για να τους εκφοβίσει.
Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης δεν διαφέρει και πολύ από αυτόν που βιώνουμε καθημερινά από το Κράτος μας. Ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχεί σε κάθε έκφανση του βίου μας.
Φόβο βιώνει το θύμα που δέχεται την βία. Με φόβο και τιμωρία απειλείται ο θύτης. Όλοι εγκλωβισμένοι στον ίδιο φαύλο κύκλο.
Ο γονιός θα τιμωρηθεί από το κράτος για ότι έκανε το παιδί του. Αυτός θα μαλώσει και θα τιμωρήσει το παιδί, επειδή εξαιτίας του τιμωρήθηκε από τον νόμο.
Το παιδί δεν θα το διδάξουν να σέβεται τους συνανθρώπους του, ούτε θα το βοηθήσουν να αλλάξει συμπεριφορά. Το μόνο που θα μάθει είναι ο φόβος της τιμωρίας αν δεν είναι υπάκουος. Ότι ακριβώς βιώνει και το θύμα της σχολικής βίας.
Κανένας δεν έχει ασχοληθεί με την ρίζα του προβλήματος που είναι η ίδια η πολιτική που ασκείται εδώ και πολλά χρόνια στον τόσο νευραλγικό τομέα της παιδείας, ο οποίος είναι υψίστης σημασίας για την εξέλιξη των μελλοντικών πολιτών.
Μαθητές και εκπαιδευτικοί βιώνουν ένα συνεχές ιδιόμορφο μπούλινγκ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, εξαιτίας του τρόπου που διαχειρίζονται το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολό του.
Δεν μας κάνει εντύπωση ότι ακόμη και παιδιά του δημοτικού αδιαφορούν την ώρα του μαθήματος και δεν τους νοιάζει να συμμετέχουν;
Μήπως φταίνε τα βιβλία και ο τρόπος που είναι γραμμένα;
Μήπως φταίει ο τρόπος που έχει οριστεί να διδάσκονται την σχολική ύλη με συγκεκριμένα πρωτόκολλα και που δεν μπορεί να προσπελάσει ο δάσκαλος, ακόμη κι αν έχει τη διάθεση να βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα το θέμα του εκάστοτε μαθήματος;
Μήπως ο δάσκαλος θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτικός και τα παιδιά πιο συγκεντρωμένα και ενεργά στο μάθημα εάν τα τμήματα ήταν ολιγομελή; Διότι, σε μια τάξη 25 μαθητών και άνω, πόσο εύκολο είναι να έχει τον έλεγχο;
Αλλά εκτός από τον έλεγχο, οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που έχουν την εμπειρία να διακρίνουν τα ταλέντα των μαθητών και να τους παροτρύνουν να ασχοληθούν με αυτά. Σε μια τάξη με λιγότερους μαθητές, ο δάσκαλος ή ο καθηγητής θα είχαν την δυνατότητα να προσφέρουν το μέγιστο στα παιδιά.
Επιπρόσθετα στα προβλήματα εντός του σχολείου, οι εκπαιδευτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα κράτος που είναι απέναντί τους και όχι δίπλα τους. Οι χαμηλοί μισθοί, αλλά και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι παράγοντες που μειώνουν την παραγωγικότητά τους.
Κάθε χρόνο χιλιάδες νέοι αδιόριστοι αγωνιούν για μια θέση αναπληρωτή σε κάποιο μέρος μακριά από το σπίτι τους με μισθό που ίσα ίσα καλύπτει τα έξοδα τους. Το ίδιο βιώνουν και οι νεοδιορισθέντες εκπαιδευτικοί, ανάλογα με το που θα βγει η οργανική τους θέση.
Ελάχιστοι βέβαια είναι οι διορισμοί σε σχέση με τα κενά που υπάρχουν στις σχολικές μονάδες αναλογιζόμενοι τον όγκο των μαθητών σε κάθε τμήμα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Τριτοκοσμικές μοιάζουν όμως και οι σχολικές εγκαταστάσεις στην χώρα μας.
Να μιλήσουμε για τα κτίρια που στεγάζονται τα περισσότερα σχολεία, τα οποία είναι παλιά, κακοσυντηρημένα, χωρίς αισθητική και κάλλος και χωρίς βασικές υποδομές;
Να πούμε ότι σε κάποιες περιοχές τα παιδιά κάνουν μάθημα σε κοντέινερ; Να θυμηθούμε ότι υπήρξαν χρονιές που σχολεία δεν είχαν κονδύλια για θέρμανση; Και πόσα άλλα θα μπορούσαν να γραφτούν.
Από την άλλη, βλέπουμε και θαυμάζουμε σχολικά κτίρια άλλων χωρών που είναι πεντακάθαρα, με τα γυμναστήρια τους, τα γήπεδα και τους χώρους αναψυχής, τις τεράστιες βιβλιοθήκες, τους χώρους εστίασης των μαθητών και πολλές άλλες παροχές, που από μόνα τους όλα αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα και να θέλεις να τα σεβαστείς.
Το ίδιο μέγεθος φροντίδας υπάρχει από το εκάστοτε ξένο κράτος και προς τον εκπαιδευτικό όσον αφορά τις οικονομικές απολαβές, αλλά και τον μαθητή σε σχέση με το υψηλό επίπεδο διαπαιδαγώγησης.
Η πραγματικότητα είναι πως κι εδώ μπορούμε να έχουμε τα ίδια και καλύτερα. Είναι απλά θέμα πολιτικής βούλησης, αλλά πρωτίστως είναι η έκφραση της βούλησης του ίδιου του πολίτη.
Του Έλληνα πολίτη που βλέπει όλο αυτό το άδικο και αντιλαμβάνεται ότι τίποτα δεν του λείπει για να έχει ένα ανθρωποκεντρικό κράτος που θα φροντίζει αυτόν και τα παιδιά του.
Ή μάλλον κάτι λείπει. Η δική του ενεργοποίηση στην πολιτική ζωή μετέχοντας κρίσεως και αρχής στις αποφάσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον του τόπου του.
Με διακυβέρνηση Ελλήνων Συνέλευσις ο ενεργός πολίτης θα ετοιμάζεται μέσα από τα σχολεία με ένα ολικό σύστημα παίδευσης σώματος, ψυχής και πνεύματος.
Η πραγματική πολιτεία θα φροντίζει, ώστε τα παιδιά της να λαμβάνουν άριστη παιδεία σε όλα τα επίπεδα.
Άλλωστε οι νέες γενιές Ελλήνων είναι το μέλλον και θα καλεστούν να αναλάβουν την διακυβέρνησή της χώρας. Οπότε δεν θα μπορούν να διδαχθούν τίποτα λιγότερο από την αληθινή Ελληνική Παιδεία!
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ