Του Αθανάσιου Ορμάνη
Ο οργανισμός «Το Χαμόγελο του Παιδιού» για την ημέρα των παιδιών που εξαφανίζονται, δημοσιοποίησε τα σχετικά στοιχεία που καταγράφηκαν για τις εξαφανίσεις των παιδιών στην Ελλάδα.
Το ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι κάθε δύο ημέρες εξαφανίζεται στην χώρα μας και ένα παιδί.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας ενημέρωσης του οργανισμού, που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο, το 2024 έχουν καταγραφεί 214 εξαφανίσεις παιδιών που αναλογούν περίπου μία για κάθε 48 ώρες.
Εάν λάβουμε υπόψη ότι οι εξαφανίσεις συνεχίζονται και τα νούμερα παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, διότι στο πρώτο τετράμηνο του 2025 ήδη εξαφανίστηκαν 48 παιδιά στις 120 μέρες που διανύσαμε.
Ανέφεραν επίσης αναλυτικά στοιχεία για τα τυπικά προφίλ των παιδιών καθώς επίσης και τις βασικές αιτίες εξαφάνισης.
Κάθε φορά που ένα παιδί “επιλέγει” να φύγει από το σπίτι του αποδεικνύονται οι ρωγμές που κρύβονται στο οικογενειακό, σχολικό και κυρίως στο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, που πλαισιώνει και ρυθμίζει τα προαναφερθέντα. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για ελεύθερη και συνειδητή επιλογή, αλλά για κραυγή βοήθειας αθώων ψυχών, που βιώνουν τις συνέπειες μιας δυσλειτουργικής κοινωνίας από την ώρα που έρχονται στον κόσμο και νιώθοντας απροστάτευτες και ανήμπορες ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο επιβίωσης περισσότερο ανεκτό!
Τα παιδιά ποτέ δεν φεύγουν χωρίς λόγο! Πίσω από αυτή τη δύσκολη και αντανακλαστική απόφαση κρύβεται συνήθως βία, κακοποίηση, αδιαφορία, συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, σχολικός εκφοβισμός κ.α. Ενόψει δυσλειτουργικών και αδρανών θεσμών, υποστελεχωμένων δομών πρόληψης και παρέμβασης για την ψυχοκοινωνική υγεία των παιδιών και εφήβων, αντιανθρώπινων σχολείων και εκπαιδευτικών πολιτικών, διάλυσης της κοινωνικής συνοχής δεν φαίνεται η εξαφάνιση των παιδιών να αποτελεί, τελικά, μυστήριο, αλλά ζήτημα βαθιά κοινωνικοπολιτικό με πολύ συγκεκριμένες αιτίες.
Αν διερευνήσουμε τη ζωή του μέσου παιδιού-εφήβου στην Ελλάδα, θα βρούμε κυρίως οικογενειακές συγκρούσεις και ελλιπή επικοινωνία που προκύπτουν από την εργασιακή κόπωση των γονέων, το άγχος και την οικονομική ανασφάλεια, αλλά και από την εδραίωση ηλεκτρονικών συσκευών στην καθημερινότητα ακόμα και των πιο νέων μελών της οικογένειας, εξαλείφοντας κάθε ευκαιρία για διάλογο και σύσφιξη σχέσεων. Από την άλλη, τα σχολικά περιβάλλοντα προάγουν τον ανταγωνισμό και τη σύγκριση, δημιουργώντας διχόνοιες, ενώ παράλληλα απουσιάζουν η δημιουργικότητα, η πρωτοβουλία και η συνεργατικότητα.
Φυσικά, η πρωταρχική αιτία όλων των προαναφερθέντων εντοπίζεται στις πολιτικές του κράτους. Τα πολιτικά κόμματα μέχρι τώρα έχουν αποτύχει να προστατεύσουν τους πολίτες – ειδικότερα τις ευάλωτες ομάδες και να δρουν προληπτικά σε φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας. Στην Ελλάδα, οι δωρεάν, δημόσιες δομές για τη ψυχοκοινωνική υποστήριξη παιδιών και εφήβων σπανίζουν, ενώ είναι, επίσης, συχνά υποστελεχωμένες, αδρανείς και σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας. Εν συνεχεία, ο διορισμός σχολικών ψυχολόγων έχει εν μέρει εφαρμοστεί κυρίως σε αστικά κέντρα, ωστόσο το έργο τους συχνά υποτιμάται και περιορίζεται από τις στείρες εκπαιδευτικές πρακτικές.
Είναι πλέον εμφανείς η σήψη και η μόλυνση στις ανθρώπινες κοινωνίες αλλά και η ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων διαχρονικά, να διασφαλίσουν την οικογένεια και τα νέα παιδιά, την συνέχεια της πολιτείας. Η Ελλήνων Συνέλευσις, πέρα από τα χρηματικά ποσά και τα νομικά εργαλεία που έχει στην κατοχή της, προτείνει και επιβάλλεται όλα τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται από τους πολιτικούς αρχηγούς σαν να είναι δικά τους παιδιά, με την ίδια σοβαρότητα και το ίδιο ενδιαφέρον που θα έδειχνε ο κάθε γονιός για τα παιδιά του. Άλλωστε, έχει χαράξει νόμους όπως αυτός της ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗΣ:
Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τον εαυτό σου δεν μπορείς να το κάνεις ή να το επιβάλλεις σε άλλον.
Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τα παιδιά σου δεν μπορείς να το κάνεις για παιδιά άλλων.
Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για το δικό σου περιβάλλον δεν μπορείς να το κάνεις για την κοινωνία ή τμήμα της κοινωνίας. Η συνέχεια ΕΔΩ ..
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ