Της Καλλιόπης Αλτιντασιώτη
«Το τελευταίο βράδυ μου, απόψε το περνάω κι όσοι με πίκραναν πολύ, τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή, όλους τους συγχωράω», είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού του Στέλιου Καζαντζίδη, στίχοι οι οποίοι θα ταίριαζαν με τα τελευταία λόγια ενός χρόνου που φεύγει και την παραμονή, κάπου εκεί στην εκπνοή του, μας αποχαιρετά δίνοντας την σκυτάλη στο νέο έτος.
Κι όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού, έτσι κι ο Ιανός (Janus), ο διπρόσωπος θεός, ρωμαϊκή θεότητα, έδωσε το όνομά του στον πρώτο μήνα του χρόνου το οποίο σημαίνει «θύρα», «πύλη» (januae), υποδηλώνοντας τη δυαδικότητα ενός περάσματος, της σύνδεσης εισόδου-εξόδου και επομένως μιας μετάβασης σε ένα νέο χωροχρονικό πλαίσιο. Ο θεός αυτός της αρχής και του τέλους, των πυλών και των μεταβάσεων, μας καλωσορίζει κάθε Ιανουάριο. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια αυτές οι μεταβάσεις δεν είναι και πολύ ευχάριστες με τους ανθρώπους συχνά να λένε «κάθε πέρσι και καλύτερα», συνεχίζοντας το τραγούδι με τους επόμενους στίχους: «Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή».
Ένα ψέμα που αλλοίωσε την κυκλικη ροή του χρόνου, με αποτέλεσμα το γήινο ημερολόγιο να πρέπει να προσθέτει μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια για να συγχρονιστεί η κυκλική διαδρομή της γης μας με τον ήλιο.
Μια αλλοίωση που ξεκίνησε με τη δημιουργία του Ιουλιανού ημερολογίου το 45 π.Χ. το οποίο και καθιερώθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα και ωστόσο συνέχισε με το Γρηγοριανό ημερολόγιο που θέσπισε αργότερα η Καθολική Εκκλησία. Τα δύο αυτά ημερολογιακά συστήματα χρησιμοποιούν την 1η Ιανουαρίου ως την πρώτη μέρα του έτους, με το δεύτερο να είναι το επικρατέστερο διεθνώς στις μέρες μας, με αρκετούς λαούς ανά τον κόσμο να χρησιμοποιούν και άλλα παραδοσιακά ημερολόγια όπως αυτό του κινέζικου.
Ωστόσο, φαίνεται πως κανένα από τα αυτά τα ημερολόγια που χρησιμοποιούνται σήμερα να συγχρονίζουν με ακρίβεια γη και ήλιο, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, ανοίγοντας πύλες σκοτεινές με τον ίδιο να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον λόγο (-λόγιο) της ημέρας (ημερο-), του ίδιου του φωτός και να μεταβαίνει σε ένα περιβάλλον όπου οι λέξεις ντύνονται πολλές φορές με ένα διπρόσωπο χαρακτήρα, με διττές σημασίες όπου η μία να αντικρούει την άλλη προκαλώντας σύγχυση, συγκρούσεις, άδικο, ανισότητες και πόνο.
Αυτή η αντιφατικότητα των λέξεων, γνωστή στα αγγλικά και ως Janus word (ιάνειος όρος) – εκ του θεού Ιανού – επεκτείνεται και στα ονόματα των μηνών, με τον Σεπτέμβριο για παράδειγμα να είναι ο ένατος μήνας αλλά ετυμολογικά το όνομά του να σημαίνει «εφτά», τον Οκτώβριο να είναι ο δέκατος μήνας αλλά να σημαίνει «οκτώ», προκαλώντας μια παράλογη ασυγχρονία αριθμών και ονομάτων η οποία και εντέλει παγιδεύει τον άνθρωπο στη δίνη ενός φαύλου κύκλου αιώνες τώρα, με τον Ιανουάριο να ανοίγει πάντα πρώτος αυτός την διπρόσωπη πόρτα της ψεύτικης ζωής, και το έτος ήδη να «κουτσαίνει» από το δεύτερο μήνα του (Κουτσοφλέβαρος) με όλα να πηγαίνουν κουτσά στραβά κι ανάποδα.
Αν θέλουμε όμως τα πράγματα να ισιώσουν και να ευθυγραμμιστεί ο γήινος χρόνος μας με το φως του ήλιου μας και η ροή του να συγχρονιστεί με την σφαιρική ολότητα του χώρου των ουράνιων σωμάτων, θα πρέπει ο άνθρωπος να αναγνωρίσει τον λόγο (-λόγιο) της ημέρας (ημερο-), δηλαδή του φωτός που γεννά τις λέξεις με αλήθεια μόνο, ο οποίος διαίρεσε με απόλυτη νόηση και αρμονία το γεωμετρικό μεγαλείο της ολότητας των 360 μοιρών του και δημιούργησε τους δεκατρείς του μήνες.
Οι δώδεκα από αυτούς αποτελούνται από 27 ημέρες, ενώ ο δέκατος τρίτος, ο Μέγας (ως ο πιο μεγάλος), είναι ο μοναδικός με 36 ημέρες και είναι αυτός που ανοίγει την πόρτα σε ένα νέο χωροχρονικό ανέλιξης για τον άνθρωπο.
Εδώ βλέπουμε πως λέξεις (Μέγας μήνας) συγχρονίζονται με τους αριθμούς (36 μέρες) και όταν όλα μαζί ενώνονται στην γεωμετρική αλήθεια μιας ανελικτικής ολότητας του ίδιου του λόγου, τότε αναγνωρίζουμε τον σκοπό της ύπαρξής μας καθώς η θέαση της αλήθειας αυτής γίνεται πλέον σφαιρική.
Κι επειδή ο λόγος, τα ίδια δηλαδή τα λόγια πρέπει να συνοδεύονται πάντα από πράξεις και δη μαθηματικές, ας πάμε να μεταφράσουμε την άνω λεκτική ανάλυση σε μαθηματικά:
27 μήνες x 12 = 324 μέρες
324 μέρες + 36 μέρες = 360 μέρες
360 μέρες όσες και οι Μοίρες οι οποίες συγχρονίζουν τον λόγο της ενσάρκωσης του ανθρώπου με την ίδια του τη μήτρα, τον Σείριο, τη μήτρα της αρχής, των πυλών της Ευδαιμονίας, της Αφθονίας, της Ελευθερίας και των μεταβάσεων προς τον γήινο, αληθινό και όχι διπρόσωπο κόσμο, για να μπορέσει αυτός να δημιουργήσει με αρετή, αυτογνωσία και ανδρεία μέσα στον άπειρο σφαιρικό χώρο (360 μοιρών) του αθάνατου κύκλου του ίδιου του χρόνου (360 μοιρών).
Αυτός ο απόλυτος χωροχρονικός συγχρονισμός των 360 μοιρών έχει αρχή ευθυγράμμισης την επιτολή του Σειρίου μας που είναι και η αληθινή μας πρωτοχρονιά.
Εκείνη την χωροχρονική στιγμή της επιτολής, ο άνθρωπος ενώνεται με τον δημιουργό του, τον Σείριο και υποδέχεται το νέο έτος τιμώντας τον λόγο (λόγιο-) των ημερών (ημέρο-), των 360 Μοιρών που πρώτες αυτές χάραξαν την μεγαλοπρέπεια της ενσάρκωσής του, το μεγάλο πρέπον του δικού του χώρου και χρόνου, ήτοι του σώματός του που κουβαλάει το πρέπον, δηλαδή το δίκαιο μιας μεγάλης ψυχής που προορισμό έχει την ένωσή του με το ίδιο το Φως.
Δύο πύλες έχει η ζωή, αυτές της ενσάρκωσης και της αθανασίας που διθυραμβικά στον παρόντα χρόνο ενώνει ο θεός μας Διόνυσος. Είναι δίκαιος ο καιρός, ο άνθρωπος να διαχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, αναγνωρίζοντας την αθανασία του, αποδίδοντας έτσι σεβασμό στην γενναιότητα της ίδιας του της γέννας: Γέννηση ανθρώπου – Έλλην Γέναθλος.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ